Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006
Πριν τα εγκαίνια

Σήμερα είμαι --------> εδώ.

Για να εξοπλιστεί το νέο σπίτι λίγο πρίν τα εγκαίνια.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 6:39 μ.μ. | Permalink | 16 comments
Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006
10, 10, 10, 9(ουφ!), 9(αχ!), 10(!)

Η πρώτη τάξη.
Η εξ ευωνύμων μου Ντίνα Μ. η μόνιμη ανταγωνίστρια στους βαθμούς.
Με ξεπέρασε μόνο σε μια χρονιά κιαι δεν της το συγχώρησα ποτέ!

Επαναληπτικές εκλογές σήμερα και πολλοί από σας θα επισκεφτήκατε ξανά το σχολείο της περιοχής σας για να ψηφίσετε.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια που ψήφιζα και εγώ, έκανα το ίδιο. Η επιστροφή στο σχολείο, επιβεβλημένη ξανά, αλλά για διαφορετικούς λόγους, είχε και λίγη νοσταλγία στην προοπτική να συναντήσουμε παλιούς γείτονες, συμμαθητές και φίλους. Και για τους τυχερούς, να ξαναδούν το ίδιο το σχολείο των παιδικών τους χρόνων.
.
Το κτήριο του παλιού μου Δημοτικού ξεκίνησε την ζωή του σαν (εξοχικό τότε) κέντρο διασκέδασης. Ένας ισόγειος μακρόστενος χώρος με μεγάλες τζαμαρίες ενοικιάστηκε από το υπουργείο για να γίνει σχολείο. Προστέθηκε ο όροφος χωρίστηκε το ισόγειο στα τρία με μεγάλες ξύλινες πόρτες και έτσι το κτήριο βρέθηκε να διαθέτει έξι αίθουσες μαθημάτων που στέγαζαν τις έξι τάξεις του 3ου Δημοτικού Σχολείου. Διέθετε επίσης γραφείο Διευθυντή στον όροφο και δασκάλων στο ισόγειο, τουαλέτες και το χώρο με τις βρύσες καθώς και κυλικείο που στεγαζόταν κάτω από τις σκάλες.
.
Τα χρόνια στο Δημοτικό τα θυμάμαι ευχάριστα. Ήμουν καλή μαθήτρια και δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα οι ανασφάλειες που κατατρύχουν το μυαλό μου από την εφηβεία και μετά.
.
Θυμάμαι κατ' αρχάς τους δασκάλους.
Με θετικές εικόνες, όπως την δ. Ντόρα στην Πρώτη, την κ. Ελένη στην Δευτέρα, την κ. Ντίνα στην Τετάρτη και την Πέμπτη και τον κ. Νίκο Πυργάκη στην Έκτη.
Ιδιαίτερα ο τελευταίος, ευλογημένος να ναι όπου κι αν βρίσκεται, μου έδωσε ένα χέρι βοηθείας στα 12 μου, όταν με φιλοδώρησε με ένα απρόσμενο 10 άριστα στο απολυτήριο, πολύτιμο εφόδιο για το Γυμνάσιο, που φάνταζε τρομακτικό μέσα στις ανασφάλειες των προεφηβικών και εφηβικών χρόνων εκείνου του καιρού. Και που το να είσαι καλός μαθητής πρόσθετε στο κύρος σου και ενίσχυε την θέση σου ανάμεσα στους νέους συμμαθητές.
Αλλά και με δυσάρεστες αναμνήσεις από τον δάσκαλο εκείνο που έδειρε τον μικρούλη αδελφό μου τον Αντυ στην Πρώτη γιατί δεν ήξερε πως πρέπει να αντιμετωπίζονται τα δυσλεξικά παιδιά – αλλά και ποιος ήξερε τότε –
.
Θυμάμαι το τετράγωνο τσιμεντένιο προαύλιο με το πάντα ξερό παρτέρι.
.
Πόσο περήφανη ήμουν στην Πρώτη Τάξη που είχα την γειτονοπούλα Ρουμπίνη – στην Έκτη αυτή – να μου μιλάει στα διαλείμματα –αυτή, μια Μεγάλη-
.
Θυμάμαι την κα Τασία, καλοσυνάτη, ρυτιδιασμένη, μικρή το δέμας συνταξιούχο, που ήταν η καθαρίστρια του Σχολείου και κρατούσε και το κυλικείο (κουλούρια Θεσσαλονίκης και τα άλλα τα αφράτα με σουσάμι, τα αγαπημένα μου, αλλά και μερικές τυρόπιτες στο γυάλινο κουτί που είχε κάρβουνα αναμμένα σε ένα συρταράκι από κάτω για να τις κρατάει ζεστές – δεν μπορεί κάποιος από σας θα το θυμάται. Με ένα τέτοιο στο χέρι κυκλοφορούσαν τυροπιτάδες πριν λίγα χρόνια ακόμα- και ένα δοχείο με μαλακές ροζ καραμέλες με ζάχαρη απ΄έξωπου μύριζαν τριαντάφυλλο (πως τις λένε; το έχω ξεχάσει).
.
Στο προαύλιο στοιχιζόμαστε εμπρός τα αγόρια, πίσω τα κορίτσια, οι κοντοί μπροστά οι ψηλοί πίσω –πάντα στην τελευταία γραμμή εγώ- Η τοποθέτηση μας σε τέτοιο σχηματισμό, ήταν η αιτία αρκετών βασάνων που φαίνονταν ανυπέρβλητα εκείνο το καιρό. Στην Τετάρτη τάξη προηγούμαστε για να μπούμε στην αίθουσα που ήταν στον όροφο και ακολουθούσαν τα αγόρια της Πέμπτης.Θυμάμαι σαν να ναι τώρα, τα πιο κοντά από αυτά τα αγόρια την πρώτη σειρά, κάτι θηριώδη συμπαγή πιτσιρίκια, σαν θωρηκτά τσέπης, να μας ακολουθούν και μόλις έστριβαν στο κλιμακοστάσιο και έβγαιναν από το οπτικό πεδίο των δασκάλων που παρακολουθούσαν από το προαύλιο, να τρέχουν με φόρα και να πέφτουν πάνω μας γελώντας ευτυχισμένα με τον τρόμο μας.
Όπως είπα ήμουν πάντα στην τελευταία σειρά των κοριτσιών της τάξης μου και το μόνιμο θύμα των επιθέσεων τους.
Η αδιαφορία των δασκάλων, όταν πήγα θαρρετά να το αναφέρω και να βρω το δίκιο μου και η μετέπειτα λύσσα που με έπιασε γιατί δεν το βρήκα, νομίζω ότι σημάδεψαν το μυαλό μου και έκτοτε η πρώτη και βασική μου αρχή (εμμονή;) είναι η δικαιοσύνη.
.
Και βέβαια ο πρώτος έρωτας της ζωής μου που άκουγε στο όνομα Νίκος Σ.
Ηταν γραμμένους στους Αλκιμους, ένα παιδικό ημιστρατιωτικό σώμα που ιδρύθηκε από την δικτατορία- και νομίζω ότι διαλύθηκε λίγο μετά -και που δίδασκε στα παιδιά, εκτός από τα εθνοσωτήρια μηνύματα του καθεστώτος, να ασκούνται και να φτιάχνουν ναυτικούς κόμπους.
Γεννημένος από καθολικούς γονείς, ψηλός, γαλανομάτης και ξανθός με την αίγλη του διαφορετικού, έκανε μια μέρα όλες τις κοριτσίστικες καρδούλες να σπάσουν, πιο πολύ και από όταν ακουγόταν η φωνή του Πασχάλη στο ραδιόφωνο, όταν σκαρφάλωσε σαν γάτος στον ιστό της σημαίας, για να ξεμπλέξει το σχοινί της.
Αχ! Τι αίσθημα κι αυτό.
Από τότε... καρδιοχτυπώ όταν βλέπω ξανθό και γαλανομάτη άντρα!
.
Αλλά και 12 εθνικές γιορτές, εκατοντάδες πρωινές προσευχές, ακόμα πιο πολλά διαλείμματα, εκδρομές σε διπλανές αλάνες, ομαδικοί εκκλησιασμοί, γυμναστικές επιδείξεις και γιορτές για το τέλος του χρόνου.

Χριστουγεννα σιμώνουν μεγάλη εορτή.
Χαρά σ' όλο τον κόσμο, χαρά σ΄όλη την γη...
Πως μας θωρείς ακίνητος,
που τρέχει ο λογισμός σου το φτερωτά σου όνειρα...
.
Κάποια στιγμή, χρόνια μετά την αποφοίτηση μου από το Δημοτικό, ένα καινούργιο κτήρια χτίστηκε σε κοντινή αλάνα και στέγασε πλέον επίσημα το 3ο Δημοτικό Σχολείο.
Το παλιό κτήριο έμεινε κλειστό και ανεκμετάλλευτο για πάρα πολλά χρόνια αλλά παρ΄ όλα αυτά δεν βανδαλίστηκε ποτέ.
Ένα προσεκτικό χέρι μέχρι πριν μερικούς μήνες έσβηνε με ώχρα όλα τα μηνύματα και τα γκράφιτι που εμφανίζονταν από βραδύς. Έτσι όταν το έβλεπες από μακριά φαινόταν ακέραιο και ακμαίο να παλεύει με το χρόνο.
Αλλά τελικά, ακριβώς από τον χρόνο, βανδαλίστηκε ανεπανόρθωτα.
Σε κάποια χαλαζόπτωση έσπασαν πολλά από τα τζάμια του ορόφου, στο χώρο με τις βρύσες όλα είχαν σκεπαστεί με πράσινες λειχήνες και στις ρωγμές, στο τσιμέντο και στα μωσαϊκά είχα φυτρώσει αγριόχορτα.
.
Πριν λίγους μήνες λοιπόν το παλιό σχολείο γκρεμίστηκε. Πολύς πολύτιμος χώρος, για να πηγαίνει χαμένος σε μην οικιστική εκμετάλλευση.
.
Δεν πρόλαβα να το φωτογραφίσω αλλά πάντα θα το θυμάμαι.
Βλέπετε, ενώ ήταν ένα μάλλον άχαρο κατασκέυασμα, το αγαπούσα γιατί ήταν τόσο τακτοποιημένο στις χρήσεις του. Ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο κτήριο χωρίς προεξοχές και μπαλκόνια που έμοιαζε με κιβωτό. Τα είχε όλα συγκεντρωμένα και σαφώς διαχωρισμένα και καθορισμένα.Μια πραγματική αναφορά στη Τάξη.
.
Καθόρισε τα παιδικά μου χρόνια, οργάνωσε την λογική μου και μου πρόσφερε ασφάλεια, ενώ ταυτόχρονα στέγασε τα ποιο ευτυχισμένα και ανέφελα χρόνια της ζωής μου.
.
Πάνω στα θεμέλια του κτίστηκε μια μοντέρνα πολυκατοικία.
Παρ όλο που είναι αδιάφορη αισθητικά για να μην πω άσχημη, ζηλεύω αυτούς που θα ζήσουν στα διαμερίσματα της.
Τόσων χρόνων πνευματικός κάματος επτάχρονων και δεκάχρονων πιτσιρικιών δεν μπορεί, θάχει ποτίσει το χώμα και τα βράδια μπορεί ένας ψυχανεμισμένος ένοικος να ακούει τον κ. Νίκο Πυργάκη να λέει:

... Βούλγαρη, παιδί μου!
Το ξέρω ότι το ξέρεις!
Και θα περιμένω να βγείς από το καβούκι σου και να μας το πείς!

υ.γ.
Ο τίτλος του ποστ είναι οι βαθμολογίες μου στο Δημοτικό.
Αυτό το 9 στην Πέμπτη αποτελεί το όνειδος των μαθητικών μου χρόνων!
Το όνειδος όλης της ζωής μου πάλι -το πόσο ανορθόγραφη είμαι- το ξεπερνάω με τον πολυαγαπημένο μου διορθωτή του Word, ευλογημένος να ναι !
Να λοιπόν! Τα διόρθωσα όλα τώρα το πρωί.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 12:08 π.μ. | Permalink | 30 comments
Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006
Κρύο, καιρός για δύο (η προετοιμασία)

Εμείς οι καλές νοικοκυρές, με τις πρώτες ψύχρες αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το σπίτι για το χειμώνα.
Καθαρισμοί από την σκόνη του καλοκαιριού, τινάγματα, τζάμια, και κουφώματα, γυαλίσματα και στρωσίματα… όρεξη και κουράγιο να χεις να δουλεύεις.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα και εγώ να προετοιμάσω το μπλογκόσπιτο για τον χειμώνα.

Και πρώτα-πρώτα το blogroll, στο οποίο είχε γίνει χαμός και έπρεπε να ανακαινιστεί.

Ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα.
Οι φίλοι μου είναι πλέον κατηγοριοποιημένοι.
Και βέβαια οι κατηγορίες που διάλεξα είναι γατένιες.

Να εξηγηθώ από την αρχή:

Ξέρετε πόσο αγαπάω τις γάτες. Λατρεύω όλες τις ράτσες και ενώ έχω τον Μέρλιν, ξεροσταλιάζω συστηματικά μπροστά σε μια καλλονή που ποζάρει αυτάρεσκα στο τοιχάκι ή σε έναν χοντρόγατο της γειτονιάς που πλένει μακάρια την γούνα του δίπλα στα σκαλάκια ή το ματσάκι τα γατομωρά που παίζουν ανυποψίαστα δίπλα στα σκουπίδια.
Όλες αυτές οι γάτες είναι βέβαια κεραμιδόγατες ή αν θέλετε γάτες του δρόμου.
Και είναι οι αγαπημένες μου.
Όταν όμως σκεφτόμουν να κατηγοριοποιήσω τους φίλους με ράτσες γατιών καθόλου βέβαιη δεν ήμουν ότι δεν θα δυσαρεστούνταν όσοι έμπαιναν σε αυτή την κατηγορία.

Έτσι διάλεξα αναγκαστικά τις γνωστές ράτσες.
Που βέβαια είναι και αυτές πανέμορφες!
Να, δείτε τις Rag dolls!
Οι πιο αγαπησιάρες γάτες. Απαλές, φιλικές, τρυφερές και πανέμορφες.
Rag doll ήταν η Μπιζού η πρώτη μου γάτα, η καλλονή που βλέπετε στο avatar μου.
Ή τις Angora όπως ο Μέρλιν.
Λίγο φευγάτες αλλά έξυπνες, πανέμορφες και αστραφτερές.
Ή τις Persians όπως η Σάνυ η Γάτα μου, η "almost dark cat".
Αριστοκράτισσες, γενναιόδωρες διαφορετικές και λιγάκι απλησίαστες, όσο χρειάζεται για να ναι μυστηριώδεις.
Για τις Siameses τι να πω;
Δεν είχα ποτέ τέτοια γάτα. Είναι οι πιο γάτες από τις γάτες. Έξυπνες και ανεξάρτητες και όμορφες αλλά όχι με τον τρόπου του συρμού. Διαφορετικές.
Η αλήθεια είναι ότι τις Siameses τις ζηλεύω.
Ω! Πόσο τις ζηλεύω!

Έτσι λοιπόν περσικές, σιαμέζες, αγκύρας και rag dolls μου, να που μπήκατε στην θέση σας στο blogroll αφού στην καρδιά μου είστε από καιρό.

Αν ξέχασα κανένα από σας συμπαθάτε με και πείτε το αμέσως !
Έχω φάει ώρες ψάχνοντας φίλους που είχα χάσει την διεύθυνση τους!

Η ανακαίνιση ήταν απαραίτητη και για ένα άλλο λόγο.
Σε λίγο καιρό έχουμε εγκαίνια.
Το δεύτερο blog έρχεται σε λίγες μέρες με διαφορετική θεματολογία για να ξεχωρίζουν τα κείμενα που στο παλιό είναι ανακατωμένα σαν πλυμένα ρούχα που περιμένουν σιδέρωμα.
Εδώ λοιπόν θα στηθεί ο μπουφές για τα καλωσορίσματα και όσο νάναι μια γενική φροντίδα, ένας καλλωπισμός βρε αδελφέ, ήταν απαραίτητος.

Το χαλί το στρώσαμε, τα καναπεδάκια ετοιμάζονται, η μπάντα κάνει πρόβες, τα κρασιά παγώνουν στο ψυγείο και ο Μέρλιν λουστράρει την γούνα του για την υποδοχή.
Στο νέο blog βέβαια επικρατεί ακόμα πανικός.
Χτίστες και μαραγκοί χτίζουν και κόβουν, καλώδια κρέμονται από παντού, οι μοκέτες διπλωμένες στο πάτωμα, τα τζάμια με σκόνες από την μεταφορά.
Αλλά δεν ανησυχώ! Έτσι γίνεται πάντα και την τελευταία στιγμή ως δια μαγείας όλα μπαίνουν στη θέση τους και την στιγμή που κόβεται η κορδέλα όλα είναι έτοιμα και λαμπερά.

Έτσι λοιπόν σε αναμονή του χειμώνα ετοιμάζομαι και σας περιμένω.
Σε λίγες μέρες !


An-lu, Debby, Tassoula, Renata, Sevarose, φιλενάδες... δώστε κανένα χεράκι! Πάσα προσφορά δεκτή!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 1:38 μ.μ. | Permalink | 37 comments
Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006
My feline paradise # 7

Όταν το yang έχασε το yin του

Σάνυ και Μέρλιν. Μάνα και γιος.

……………………………………………… …………………………………………..….
……………………………………………… ……………………………………………..
……………………………………

………… …………………………………………….
……………………………………………… ……………………………………………..
……………………………………………… ……………………………………………..
………………………………………………… ……………………………………………

Οι δύο τελευταίες γάτες που είχα στην ζωή μου.
Και για τους δύο σας έχω ξαναμιλήσει. H μεν Σάνυ είναι η almost dark cat, o δε Μέρλιν, είναι πλέον γνωστός σε όλους τους e-φίλους μου και ως "Πορφυρογέννητος".
Ο Μέρλιν είναι ο γιος της Σάνυ, από την τελευταία γέννα που έκανε πριν την στειρώσουμε.
Και οι δύο τους είναι πανέμορφες γάτες, αλλά διαφορετικές
Αυτή μαύρη , αυτός πορτοκαλής
Αυτή ημίαιμη περσίδα, αυτός αυθεντικός Αγκύρας
Αυτή χουρχουρίζει απαλά, αυτός χουρχουρίζει σαν να περνάει τραίνο
Αυτή νιαουρίζει τραγουδιστά, αυτός νιαουρίζει σαν να κράζει παγώνι
Αυτή είναι χειμωνιάτικη, αυτός καλοκαιρινός
Αυτή τσιμπολογάει μαλακό φαγητό, αυτός καταβροχθίζει ότι έχει το μπολ του
Αυτή ζυγίζει 3,5 κιλά, αυτός 5,5
Αυτή φωλιάζει στην αγκαλιά μου, αυτός κρέμεται πάνω μου
Αυτή κοιμάται στην πλάτη μου, αυτός ξαπλώνει στο κρεβάτι διαγωνίως
Αυτή δαγκώνει απαλά το χέρι μου για να της δώσω σημασία, αυτός κουτουλάει με φόρα το πόδι μου
Αυτή με κοιτάει στα μάτια για να την ταΐσω, αυτός νιαουρίζει δυνατά
Αυτή όταν την φωνάζω, τρέχει νιαουρίζοντας κελαϊδιστά, αυτός όταν τον φωνάζω, παίρνει το μήνυμα και μου τηλεφωνεί αργότερα.
Αυτή είναι κυνηγός, αυτός καλοπερασάκιας
Η Σάνυ είναι πολύπλοκη, έξυπνη και σκοτεινή. Ο Μέρλιν αγαθιάρης και απλοϊκός

Τον Μέρλιν τον μεγάλωσα από νεογέννητο. Η Σάνυ μου τον ανέθεσε με συνοπτικές διαδικασίες και αποχώρησε για να συνεχίσει τις τσάρκες της.
Όσο αυτός ήταν μικρός κοιμόταν στα χέρια μου και η μαμά του ασχολιόταν μόνο με την καθαριότητα του.

Όταν μεγάλωσε όμως ο Μέρλιν πήρε το αίμα του πίσω για την αδιαφορία της.
Αποφάσισε ότι το σπίτι ήταν δικό του και αυτή παρείσακτη. Οι μάχες μεταξύ τους ήταν ομηρικές. Κάθε ώρα της νύχτας και της μέρας παρακολουθούσαμε φοβερές συμπλοκές μεταξύ τους. Παρ όλο που εκείνος είχε σχεδόν το διπλό βάρος της οι μάχες αυτές ήταν ισότιμες, γιατί η Σάνυ ήταν μια μαχητική γάτα.
Ξαφνικά χωρίς λόγο εκεί που άραζαν σε διαφορετικά σημεία του σπιτιού κάποιος από τους δύο θα ξυπνούσε και θα ορμούσε στον άλλο με φονικές διαθέσεις.

Μη σας ξεγελάει η φωτό. Εδω ο Μερλιν είναι μικρούλης

Βέβαια δεν υπήρχε ποτέ νικητής και ηττημένος, αλλά ένα πορτοκαλόμαυρο κουβάρι κυλιόταν και μαλλιοτραβιόταν στα πλακάκια και μετά σκούπιζα δίχρωμες τούφες από παντού.
Παραδόξως στο τέλος δεν κρατούσαν κακία ο ένας στον άλλο.
Μετά την μάχη, συνήθως μοιράζονταν το ίδιο καλάθι για να κοιμηθούν.
Βέβαια αποζητούσαν συνεχώς ο ένας τον άλλο μετά μανίας. Οι μάχες είχαν γίνει το καθημερινό τους παιχνίδι.
Μετά, καταλάβαμε ότι όλα αυτά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την έκφραση του χάσματος γενεών μεταξύ τους και ησυχάσαμε. Άλλωστε κάθε μάνα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να αντιμετωπίσει δυναμικά τον γιο της τουλάχιστον μία φορά στην ζωή της και τανάπαλιν.

Μάνα και γιος ήταν στο κάτω κάτω, ας τα έβρισκαν μόνοι τους.
Το μόνο που φοβόμασταν, ήταν μην δούμε κανένα από τους δύο τους καμιά μέρα με μισό αυτί.

Τον Απρίλιο του 2004 η Σάνυ αρρώστησε.
Η πολυαγαπημένη μου γάτα αφού υπέμεινε μια σειρά από θεραπείες με αντιφλεγμονώδη, αντιβιοτικά, αντιεμετικά, ορεξιογόνα και κορτιζόνες πέθανε, από άγνωστη αιτία, μετά από μια εβδομάδα. Μέχρι την τελευταία της στιγμή ήταν γενναία και μαχητική, σερνάμενη κυνήγησε για τελευταία φορά το λουτρινο ποντίκι της και ξεψύχησε στα χέρια μου.

Ο Μέρλιν έδειχνε χαμένος τις πρώτες μέρες που έμεινε μόνος του.
Τον παραμέλησα για λίγο και εγώ μέσα στην στεναχώρια μου και βρέθηκε έξω από τα νερά του.
Αλλά μετά από λίγο καιρό, αφού φιλοσόφησε την κατάσταση βρήκε υποκατάστατο για την χαμένη σύντροφο του στις μάχες. Τα πόδια και τα χέρια μου.
Μια τεράστια συλλογή από σημάδια στις γάμπες μου το αποδεικνύει.
Και εγώ ως μεγαλόψυχη φίλη του, αποδέχθηκα την νέα κατάσταση για να μην τον στεναχωρήσω.

Βέβαια οι παλιές συνήθειες χάνονται δύσκολα.
Μετά τις μάχες μαζί μου, εξακολουθεί να πηγαίνει στο κοινό καλάθι για ύπνο. Και εξακολουθεί να ξαπλώνει στην δική του μεριά ακόμα και τώρα που είναι μόνος του.

Άραγε του λείπει η Σάνυ;

Δεν ξέρω αν τα ζώα έχουν συναισθήματα. Μετά από τόσα χρόνια με γάτες δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα ακόμα.
Ξέρω, θα μου πείτε ότι μόνο τα σκυλιά δείχνουν σαφώς συναισθήματα, γιατί τα βλέπετε να σας κοιτάνε με λατρεία, πράγμα που οι γάτες δεν κάνουν ποτέ.
Δεν ξέρω.
Αποφεύγω να σκέφτομαι για τα ζώα, με ανθρώπινα μέτρα. Δεν περιμένω να με αγαπάει ο Μέρλιν, νομίζω ότι απλά είμαι μια ακόμα παράμετρος στην ζωή του όπως την αντιλαμβάνεται αυτός.
Το ίδιο νομίζω ότι ένοιωθε και για την μαμά του.
Όταν εκείνη χάθηκε από την καθημερινότητα του, απλά προσαρμόστηκε στην καινούρια κατάσταση. Πολύ περισσότερο αφού δεν την είχε δει ποτέ σαν παροχέα τροφής και ασφάλειας –το ρόλο τον είχα αναλάβει εγώ.
Δεν με ενοχλεί να σκέφτομαι ότι οι γάτες μου με βλέπουν απλά σαν πηγές τροφής και ασφάλειας και ενίοτε και ως συντρόφους στα παιχνίδια τους.
Η ότι ο Αρης – το λυκόσκυλο της φίλης μου της Κατερίνας- την βλέπει σαν τον αρχηγό της αγέλης του και γι αυτό την ακολουθεί και την υπακούει.
Και μακριά από μένα η άποψη ότι τα ζώα είναι οι πιο ανιδιοτελείς φίλοι!
Γιατί δεν είναι!
Μπορεί εμείς να το νομίζουμε ή να νοιώθουμε οι ίδιοι φίλοι τους αλλά αυτά απλά προσαρμόζουν ενστικτωδώς την ζωή τους στις συνθήκες που βρίσκουν και πορεύονται αφήνοντας μας να πιστεύουμε ότι πορευόμαστε μαζί.
Καθόλου βέβαια αυτό δεν μειώνει την αξία της συντροφιάς τους.

Ας είναι…

Τώρα που γράφω αυτό το ποστ ο Μέρλιν βρίσκεται πάνω στο γραφείο, δέκα εκατοστά από το πρόσωπό μου και κοιτάει με περιέργεια το πληκτρολόγιο.
Όχι, δεν έχει αντιληφθεί ότι γράφω για αυτόν. Δεν είναι δα και τόσο έξυπνος γάτος!
Απλά, λιγουρεύεται τον δεξί μου αντίχειρα γιατί έχω κολλήσει επάνω ένα τσιρότο για να καλύψω την γρατσουνιά από προηγούμενη μάχη μας και αναρωτιέται τι είναι.
Ένα ποδαράκι κινείται αργά, νυχάκια τεντώνονται και αστραπιαία "χαϊδεύουν" το χέρι μου…

Τον κοιτάζω άγρια, μου νιαουρίζει παραπονεμένα. Η μήπως απαιτητικά ;


ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΗ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ !!!



Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 9:57 π.μ. | Permalink | 35 comments
Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006
Just one of those moοds...

… για μια στιγμή, μπαίνω μέσα στο δάσος και παραμονεύω.
Σκυφτή, περνώ ανάμεσα στα πυκνά δέντρα.
Ακροπατώ και αφουγκράζομαι.
Ακουμπώ την πλάτη στους υγρούς κορμούς και κοιτάω με την άκρη του ματιού.
Πετάγομαι ξαφνικά σε λαμπρά ξέφωτα και βουτάω ξανά σε αραχνιασμένα σκοτεινά σύδενδρα.
Βλέπω μια λάμψη, μια βιαστική κίνηση, ένα περαστικό χρώμα.
Αναρωτιέμαι, ελπίζω, φοβάμαι.
Επιτίθεμαι. Αμύνομαι. Οπισθοχωρώ. Αντεπιτίθεμαι.
Γλιστράω αθέατη στα σκοτεινά βάθη. Θέλω να χαθώ. Θέλω να μην υπάρχω.
Μετανιώνω.
Ξαναγυρίζω αφύλαχτη. Δεν έχει σημασία.
Ξαναγυρίζω πάνοπλη-με οκτώ λέξεις. Έχει όλη την σημασία του κόσμου.
Βγαίνω στο φως.
Όχι όμως στο φως του ήλιου αλλά στο πράσινο φως που φιλτράρεται μέσα από τα φύλλα.
Δεν θέλω να πληγωθώ. Δεν θέλω να παραδοθώ.
Θέλω μόνο να ζήσω μια μικρή, μικρούλα νίκη. Μια γλυκιά στιγμή αναγνώρισης και αποδοχής. Μια σταγόνα πνευματικού θριάμβου. Μια σταλίτσα από την υφή μιας ζωής αλλιώτικης.

Και μετά να συνεχίσω.

Μέσα στα απαλά χωράφια, με τις μαλακές καμπύλες και τα καλοπατημένα ασφαλή μονοπάτια. Στις σκιές από τα ήμερα δέντρα και στις καλημέρες με τους συνοδοιπόρους.
Μέχρι το τέλος.

Μόνο καμιά φορά, έτσι στα κλεφτά, να κλείνω τα μάτια και σαν τα ανοίγω να ναι γεμάτα από εκείνο το πράσινο φως που φιλτράρουν τα φύλλα στο δάσος.
Καμιά φορά.
Καμιά
φορά

Ετικέτες

 
posted by ralou at 3:04 μ.μ. | Permalink | 19 comments
Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006
Τέλος
Στάθης Μ., 78

Απεβίωσε σήμερα στις 9:30 π.μ. μετά από πεντάχρονη πάλη με τον καρκίνο.

Πέρασε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια σε φτωχή περιοχή της Εύβοιας και τα ενήλικα στις δυτικές συνοικίες.
Σαν νέος υπήρξε σκληρός άνθρωπος στην ζωή του.
Σαν οικογενειάρχης πορεύτηκε με σκληρή δουλειά, για να μην λείψει τίποτα σε κανένα.
Σαν πατέρας, μεγάλωσε δύο παιδιά, με πολλούς αυστηρούς κανόνες και λίγη τρυφερότητα.
Σαν σύζυγος, εισέπραξε τους καρπούς της σκληρότητας του.
Σαν παππούς, μεγάλωσε δύο εγγόνια στην αγκαλιά του με πάρα πολλή αγάπη και φροντίδα.
Σαν ασθενής, υπήρξε τέρας στωικότητας και δύναμης. Δεν επιβάρυνε κανένα, δεν παραπονέθηκε, δεν βόγκηξε.

Στο κατώφλι του θανάτου, τον αποδέχτηκε και τον χλεύασε.
.....
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 1:18 μ.μ. | Permalink |
Δευτέρα, Οκτωβρίου 02, 2006
Άριστον μεν ύδωρ
Άριστον μεν ύδωρ, ο δε χρυσός αιθόμενον πυρ άτε διαπρέπει νυκτί μεγάνορος έξοχα πλούτου.
Πολύτιμο είναι το νερό, λάμπει ο χρυσός όπως η φωτιά τη νύχτα.
...λέει ο ύμνος του Πινδάρου σαν ξεκινά η πρώτη Ολυμπιάδα.

Είναι μερικές μέρες τώρα που βρέχει.
Δυνατές μπόρες με χοντρές σταγόνες που φτιάχνουν φυσαλίδες στα νερά του δρόμου ή πιο μαλακές ποτιστικές βροχούλες που ευλογούν με την δροσιά τους απότιστα παρτέρια και δέντρα, πεζοδρόμια και δρόμους, συλλήβδην.

Το φθινόπωρο που στους πιο πολλούς φέρνει εικόνες γυμνών δέντρων και πεσμένων φύλλων είναι επίσης και ο καιρός που η φύση με τις βροχές ξαναπρασινίζει πάνω στα κιτρινισμένα υπολείμματα του ξερού καλοκαιρινού χορταριού.

Το στοιχείο του νερού πάντα ήταν το αγαπημένο μου.

Το αγαπάω στην βροχή, στην θάλασσα, στα ποτάμια και τις λίμνες ακόμα και στους μικρούς χείμαρρους που κατρακυλάνε στα ρείθρα των δρόμων ξεπλένοντας την σκόνη. Αλλά και στις πηγές, τους χείμαρρους, τις δεξαμενές, τα ιαματικά λουτρά, τα αρδευτικά κανάλια, τα φράγματα, τις τεχνητές λίμνες.
Ακόμα και η υγρασία στην ατμόσφαιρα μου αρέσει γιατί αισθάνομαι το νερό με περιτριγυρίζει και με κάνει να νοιώθω ασφαλής.
Θυμάμαι την εποχή πριν μερικά χρόνια που είχαμε έντονη λειψυδρία στην Αθήνα, που μετράγαμε τις μια μια τις μέρες που έμεναν πριν οι ταμιευτήρες της Αθήνας στερέψουν. Κάθε μέρα κοίταγα τα νούμερα στην εφημερίδα και η αγωνία μου μεγάλωνε μαζί με την ανασφάλεια μου.
Τέλος πάντων. Αυτό ανήκει στο παρελθόν. Σήμερα μετά από την σύνδεση του Εύηνου τα πράγματα είναι καλύτερα., χωρίς να ξεχνώ βέβαια τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον μια τόσο ριζική παρέμβαση στην ισορροπία των υδάτινων πόρων.
Καλώς ή κακώς η Αθήνα είναι μια πόλη εκατομμυρίων κατοίκων που πρέπει, αν μη τι άλλο, να ξεδιψάσουν.

Αυτές λοιπόν οι φθινοπωρινές βροχούλες με ανακουφίζουν από ένα στεγνό και καυτό καλοκαίρι που έχω πει ξανά πόσο το αντιπαθώ.

Πάντως η φράση του Πίνδαρου κοσμεί την εσοχή που φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία, που τράβηξα πριν λίγα χρόνια.



Μικρό κουίζ.
Γνωρίζει κανείς που βρίσκεται;

Ο ευρών κερδίζει γιγαντοαφίσα από την εκλογική καμπάνια του Μέρλιν.
Καλά όχι μόνο ο ευρών, όλοι οι συμμετέχοντες.
Έχουμε μεγάλο στοκ τώρα με τις δημοτικές εκλογές!

----------------------------------------------------------------

Αυτά έχουν οι κονσέρβες.
Το ετοίμασα όταν έβρεχε και το δημοσιεύω σήμερα που τεντώθηκε μια τετράγωνη λιακάδα πάνω από την Αθήνα!
Χμ… Το τελευταίο μπάνιο της χρονιάς δεν το έκανα ακόμα. Ίσως ο Οκτώβρης με φιλοδωρήσει με μερικές ζεστές μέρες ακόμα!
 
posted by ralou at 3:13 μ.μ. | Permalink | 12 comments
usefull View My Public Stats on MyBlogLog.com