Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007
Εωράκαμεν τους ληστάς

O Γιαννάκης ο κλέφτης στην μελλοντική καριέρα του!



O Γιαννάκης ο κλέφτης, δυο χρονάκια έμεινε μέσα και μόλις βγήκε από τη φυλακή ανηφόρισε για το χωριό.
Από μικρός στην παρανομία, μια κλεμμένη κότα εδώ, το μπροστάρικο αρνί του Κωνστσντή του καμπούρη, το παγκάρι στην εκκλησία, στα αμπέλια και στις ελιές, έκανε συστηματικά τις τραβηχτικές του.
Αλλά πολλές φορές πάει η στάμνα για νερό και την μια πέφτει και σπάει.
Τον μαγκώσανε και τον μπουζουριάσανε.
Τρία χρονάκια του ρίξανε και στα δύο τον αμολήσανε λόγω καλής διαγωγής.
Σαν έφτασε στο χωριό, οι χωριανοί τον κοιτάγανε με μισό μάτι. Μαζεύανε τις κότες τους και τα ζώα τους, και όταν τον βλέπανε γυρίζανε από την άλλη.
Η μάνα του έφυγε όσο ήταν στη φυλακή. Ο πατέρας του είχε χαθεί όταν ήτανε μικρός, κι αυτός μπαινόβγαινε στις φυλακές, τι να πεις το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει.
Ο Γιαννάκης τα πέρναγε δύσκολα, ένας άντρας μόνος του και η Ασήμω η αρραβωνιάρα του, είχε πια παντρευτει εκείνο το φιόγκο τον Παναγιώτη, που η μάνα του είχε το πρώτο βιός σ όλα τα τριγύρω χωριά.
Στην αρχή άρχισε να ψάχνει δουλειά στα χωράφια και στ' αμπέλια. Τον λυπόταν κανένας και έκανε κανένα μεροκάματο που και που.
Αλλά δεν τα έβγαζε πέρα.
Όταν ξανασυναντήθηκε με τον Χαραλάμπη της Βασίλαινας, φίλοι από παιδιά, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.
Αχαΐρευτος και ανεπρόκοπος και τούτος, παντρεμένος, με τρία κουτσούβελα παρατημένα στην τύχη τους, τα έτσουζε στο καφενείο και ανάμεσα σε δύο τσίπουρα, κλαιγόταν πόσο δύσκολη είναι η ζωή.
Οι δυο τους λοιπόν, ένα βράδυ με φεγγάρι μετά από τσιπουροκατάνυξη με το στομάχι άδειο κατηφόριζαν για τα σπίτια τους. Περνώντας μπροστά από το σπίτι της νοικοκυράς της Ασήμως, και φουρκισμένος με τις αδικίες της ζωής όπως ήταν ο Γιαννάκης κάνει μια και πηδάει το μαντράκι στην αυλή της.
Ήθελε πολύ να της πετάξει μια πέτρα στο παράθυρο αλλά έτσι όπως καθόταν αναποφάσιστος άκουσε το φουρφούρισμα από τις κότες στο κοτέτσι.
Ο Χαραλάμπης που τον είχε ακολουθήσει πλησίασε σκυφτός.
Το κοτέτσι μεγάλο και καλοφροντισμένο, είχε μια πορτούλα στερεωμένη με σύρμα. Άπλωσε το χέρι και την κούνησε. Από μόνη της σχεδόν άνοιξε αυτή.
Χώθηκαν με τον Γιαννάκη μέσα.
Στα ράφια οι κότες κοιμισμένες δίπλα δίπλα, μια δύο κλώσες καλοβολεμένες στα κουτιά τους, μερικές πουλάδες και ο μπιρμπίλης ο κόκορας που είχε ήδη ξυπνήσει για να επιβλέψει τη φαμίλια του.
Έτσι δα έκαναν οι δύο φίλοι κι άρπαξαν από δύο πουλάδες ο καθένας.
Για πότε βγήκαν από το κοτέτσι, για πότε πήδηξαν ξανά το μαντράκι για πότε το έβαλαν στα πόδια κόβοντας δρόμο από τα χωράφια κανείς δεν είδε.
Στο σπίτι άκουσαν την φασαρία που το αφεντικό του κοτετσιού έκανε για την τιμή των όπλων που τον πιάσανε στον ύπνο, βγήκαν με τα νυχτικά τους, άναψαν φώτα, έβρισαν τους κλεφτοκοτάδες και έκαναν τόσο σαματά που ξύπνησε όλο το χωριό.
Οι δύο φίλοι πάλι μακριά πια από τον τόπο του εγκλήματος έτρεχαν στα χωράφια. Ο Γιανάκης ο κλέφτης, πάνω στον φόβο να τον ξαναμαγκώσουν έχασε την μια από τις κότες στο δρόμο. Ο Χαραλάμπης έχασε κι αυτός την μια δική του σαν περδουκλώθηκε στα πουρνάρια ενός φράχτη. Τελικά με δύο από τα λάφυρα στα χέρια χώθηκαν στο σύδεντρο δίπλα στο χωράφι του παπά κοντά στη λίμνη και μάνι-μάνι έκοψαν τις δύο κότες για να μην κακαρίζουν.
Οι χωριανοί, μετά την φασαρία, ξαναμπήκαν στα σπίτια τους, αξημέρωτα ήταν ακόμα. Στο σπίτι της Ασήμως, μετά την πρώτη ταραχή ησύχασαν τα πράγματα, έλειπε και ο Παναγιώτης για δουλειές στην Αθήνα, που να τρέχουν οι γυναίκες να κυνηγήσουν τον κλέφτη. Πρωί-πρωί όμως πήγαν στη Χωροφυλακή και κάναν τα παράπονα τους.
Εκείνο το πρωί οι δύο χωροφύλακες της περιοχής μαζί με τον αγροφύλακα επισκέφτηκαν τον συνήθη ύποπτο στο σπίτι του. Το οποίο βέβαια βρήκαν άδειο και τα πειστήρια του εγκλήματος, πορτοκαλιά φτεράκια, να στολίζουν τους θάμνους τριγύρω. Μετά ξαμολήθηκαν στα πέριξ για να βρουν τους δύο φίλους που χορτασμένοι από την ολονύχτια ευωχία είχαν την εξυπνάδα να το σκάσουν πρωί πρωί στο δάσος και μετά να ζητήσουν την τύχη τους σε άλλες γειτονιές.

Την αστυνομική αναφορά μου την έστειλε η morgana.

Η πρώτη φωτό είναι προϊόν επεξεργασίας με το αγαπημένο μου φώτοσοπ.

Οι κότες είναι κούκλες από μόνες τους γι' αυτό δεν τις πείραξα.

Προσθέτω το σχόλιο της just me.
Θα έπρεπε να το είχα σκεφτεί και εγώ!

just me said...
..ενώ ένα σημερινό, μορφωμένο και γλωσσομαθές όργανο της τάξης θα έκραζεν εις άπταιστον αγγλικήν:"Πουτ δε κοτ ντάουν, νάου!" και θα τους αιφνιδίαζαν τους κλέφτες.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 4:56 μ.μ. | Permalink | 21 comments
Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007
Test again? Τest yes. Inspiration No!



Your Dominant Intelligence is Linguistic Intelligence



You are excellent with words and language. You explain yourself well.

An elegant speaker, you can converse well with anyone on the fly.

You are also good at remembering information and convicing someone of your point of view.

A master of creative phrasing and unique words, you enjoy expanding your vocabulary.



You would make a fantastic poet, journalist, writer, teacher, lawyer, politician, or translator.

What Kind of Intelligence Do You Have?


Τι λέει καλέ αυτός;
journalist, lawyer & politician!
Δεν είμαστε καλά!





Ξεβραχυκυλώνω σιγά-σιγά.
Αναγκαστικά.
Θέλω λίγο χρόνο.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 9:28 μ.μ. | Permalink | 22 comments
Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2007
The puppet master rests her case!

Στο alter ego σήμερα, ένα κείμενο αφιερωμένο σε
"Εναν-Από-Τους-Πιο-Σημαντικούς-Ανθρώπους"

Και εδώ μια καλή προσευχή



Ετικέτες

 
posted by ralou at 12:25 π.μ. | Permalink | 0 comments
Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007
Νηστεία, προσευχή και κέικ σοκολάτας
(Συνταγούλα!)



Σαρακοστή!
Μέρες νηστείας και προσευχής για τους Χριστιανούς αυτού του κόσμου.
Περίοδος που προετοιμάζει τους πιστούς για το θαύμα της ανάστασης με καθαρμό από τις κακές συνήθειες και την προσκόλληση στα υλικά αγαθά, για να δεχθούν το αναστάσιμο φως.
Θεωρητικά λοιπόν, απέχουν από κρέας, ψάρι, αυγά και γάλα και Τετάρτη και Παρασκευή και από το λάδι.
Καλά.
Ας πούμε ότι για λόγους αποτοξίνωσης, αποφασίζουμε να τηρήσουμε και εμείς το τυπικό –χμ… και μόνο- της νηστείας.
Ας πούμε ότι κόβουμε τις ζωικές τροφές από το καθημερινό φαγητό.
Όταν όμως εκεί κατά το βραδάκι μας πιάνει μια μικρή λιγούρα για κάτι γλυκό οι νηστίσιμες επιλογές δεν είναι και πολλές.
Πόσες φορές να φάει κανείς χαλβά, λουκουμάκια, γλυκά κουταλιού και πτι-φουρ.
Και εμείς οι τρελαμένοι chocoholics δηλαδή τι θα κάνουμε.

Ελάτε βρε!
Φρόντισα εγώ για αυτό.
Τα Ονειρομαγειρέματα μου έκαναν την τιμή να με καλέσουν στο hungry for life.
Και τώρα φιλοξενείται η νηστίσιμη, τελείως νηστίσιμη και θεοσεβούμενη, σοκολατοσυνταγή μου εκεί.
Καλά!
Με μικρές παρασπονδίες.

Η φωτο και το κέικ της φωτό είναι από τα χεράκια των Ονειρομαγειρεμάτων.
Η συνταγή από ένθετο εφημερίδας και πειραγμένη από τα δικά μου χεράκια (μαγειρικώς και λεκτικώς)
Ελάτε! Κάντε ένα κλικ στο
hungry for life!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:03 μ.μ. | Permalink | 19 comments
Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007
Ενας γάτος τον Γενάρη –και τον Φλεβάρη , και τον Μάρτη...

Τον Μερλιν τον γνωρίζετε.





Εννιάμισι χρονών τώρα πια αλλά πάντα μεγαλοπρεπής και ευειδής.
Αυτές τις μέρες που οι γάτες είναι σε οίστρο, ο Μερλιν επιθυμεί διακαώς να μπει στο παιχνίδι, παρ όλο που είναι ένας ευτυχής καστράτο.
Ο κτηνίατρος λέει ότι οι στειρωμένοι αρσενικοί έχουν κι αυτοί τις ορέξεις τους, που προέρχονται από τις ορμόνες των επινεφριδίων τους, όταν δεν διαθέτουν πια τα βασικά τους αναπαραγωγικά όργανα.

Πάντως ο Μερλιν αυτόν τον καιρό, γυρνάει στις ρούγες και τις νύχτες ακούμε τις κραυγές του, ελπίζοντας να επιστρέψει σώος το πρωί.
Μέχρι τώρα είχε καταφέρει να βγει αλώβητος από τέτοιες εξορμήσεις και είχαμε ησυχάσει μιας και τα έχει πια τα χρονάκια του.
Ομως ο τύπος, θες γιατί μεγαλώνοτας έχει αποκτήσει ισχυρές κτητικές διαθέσεις για τον χώρο του –τους ακάλυπτους χώρους του οικοδομικού μας τετράγωνου- θες γιατί , ξέρω ΄γω, θέλει να το παίξει άντρας στο φρέσκο αίμα που κυκλοφορεί στη γειτονιά, φέτος ξεσπάθωσε.
Τσακώθηκε άγρια με μια νεαρή και ζόρικη γατούλα που εμφανίστηκε τον προηγούμενο μήνα με αποτέλεσμα να του λείπει τώρα πια ένα μικρό κομματάκι από το δεξί αυτί.
Προχτές πάλι μου γύρισε το πρωί γεμάτος αίματα και καταπληγωμένο το ίδιο αυτί.





Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι αυτά δεν είναι πράγματα για την ηλικία και την αξιοπρέπεια του, αλλά αυτός απλά με κοιτάει με τις θαλασσιές ματάρες του.
Ποτέ δεν καταλαβαίνω τι θέλει να μου πει.
Ισως επειδή με βλέπει μόνο σαν πηγή τροφής και ενίοτε ελαφρού ξυσήματος της μύτης του –είναι το ευαίσθητο σημείο του.
Σιγά μην κάτσει να μου εξηγήσει πώς βλέπει τα πράγματα ενας οριακά πια μεσήλικας γάτος, σε κρίση ηλικίας.
Σιγά μην μου πει πως νοιώθει όταν μυρίζει τις μυρωδιές άλλων αρσενικών να έχουν παραβιάσει την επικράτεια του.
Σιγά μην μου δωσει αναφορά για το τι γουστάρει να κάνει τις νύχτες που βγαίνει τις τσάρκες του.

Την άλλη μέρα το πρωί στητός μπροστά στο μπολ του φαγητού του με κοιτάει και περιμένει το πρωινό του γεύμα.
Παίρνω στα χέρια μου την πορτοκαλιά κονσέρβα και ετοιμάζομαι να την ανοίξω.
Βγάζει μια κραυγούλα δυσαρέσκειας και μου κουτουλάει το χέρι.





“Οχι αυτό!
Σήμερα γουστάρω το άλλο στο ροζ φακελάκι!”


Και συμμορφώνομαι!

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 1:18 π.μ. | Permalink | 25 comments
Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007
Τα καλύτερα μας χρόνια, μεσ'τα θερινά τα σινεμά

H sevarose , η marina και η τασούλα μου ζήτησαν να γράψω για τις αγαπημένες μου ταινίες.
Δεν ήθελα και πολύ. Αγαπώ πολύ το σινεμά και ιδού επτά από τις ταινίες μου.

Μια τρελή - τρελή οικογένεια
του Ντίνου Δημόπουλου


Για όλες μα όλες τις σκηνές και όλες μα όλες τις ατάκες της Μαίρης Αρώνη. Για την τρέλα που με είχε πιάσει να φοράω τις γόβες της μαμάς και να μιμούμαι την ΠασταΦλώρα.

The Sound of Music
του Robert Wise

Για τα τραγούδια και τη σκηνή του φεστιβάλ, και γιατί, ποιο κοριτσάκι δεν έχει δακρύσει με τις περιπέτειες της οικογένειας ΦονΤραπ.

Πρόβα ορχήστρας
του Φελλίνι


Γιατί είχα μεγαλώσει πια και ήμουν νεαρή και οι αλληγορίες με γοήτευαν.

Casablanca
του Michael Curtiz

Όχι για το Play it again Sam
Αλλά γιατί όταν το είδα για πρώτη φορά, ονειρευόμουν ένα τέτοιο ρομαντικό καταραμένο έρωτα.

One flew over the cuckoos nest
του Μίλος Φόρμαν


Γιατί ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα εξ αρχής στα Αγγλικά και γιατί ο Jack είναι από τους πιο sexy άντρες σ' αυτή την ταινία.

2001: Space Odyssey
του Κιούμπρικ


Για την μουσική, τα απίστευτα εφε του τέλους και γιατί είμαι ενθουσιώδης fan του SciFi.

Snake eyes
του Μπράιαν Ντε Πάλμα


Μόνο για το σκηνοθετικό εύρημα να βλέπεις επαναλαμβανόμενες τις σκηνές από διαφορετικές οπτικές γωνίες και από τα μάτια διαφορετικών ανθρώπων. Τι απίστευτη αίσθηση απόλυτου έλεγχου του περιβάλλοντος μας!


H οικογένεια μου αγαπούσε πάντα το σινεμά.
Για πολλά χρόνια περάσαμε δροσερές καλοκαιρινές βραδιές, με Ελληνικές Ταινίες, πασατέμπο και πορτοκαλάδα Ήβη στην "Λιζέτα" της γειτονιάς μου.
Όταν μεγάλωσα πολλές φορές πήγαινα και μόνη μου να δω (και να ξαναδώ) τις ταινίες που αγαπούσα.

Στην Θεσσαλονίκη που βρέθηκα πριν λίγα χρόνια για δουλειά είδα (για εικοστή;) φορά τους ΦονΤραπ στο "Sound Of Music" κι ας μην ήμουν πια κοριτσάκι.
Το Space Odyssey, το είδα, το διάβασα μαζί με όλα του Arthur Clark και το ξαναδιάβασα με την ίδια ευχαρίστηση πολλές φορές.
Ο Rick του Café Ameriken κοσμούσε το νεανικό μου δωμάτιο και με κοιτάει ακόμα και τώρα από μια παλιά αφίσα
H Πρόβα έχει απομυθοποιηθεί πια στη σκέψη μου αλλά αποτελεί μία από τις ελάχιστες ταινίες του Ευρωπαϊκού σινεμά που μου έχει μείνει.
Τον Jack, παρότι γεροντομπασμένος, εξακολουθώ να τον βρίσκω sexy.
Ονειρεύομαι πάντα να μπορούσα να δω την ζωή μου από διάφορες οπτικές γωνίες αλλά ο… σκηνοθέτης δυστυχώς επιμένει σε μια και μόνο απεικόνιση.
Και ποτέ δεν έμαθα να περπατάω σε ψηλά τακούνια όπως η υπέροχη all time classic dame Μαίρη Αρώνη.

Έχω πει ποτέ ότι στην εφηβεία μου ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης;
Ααα! Από τι γλίτωσαν τελικά οι σινεφίλ αυτού του κόσμου!
;)

-------------
Τώρα πια νομίζω ότι οι περισσότεροι έχετε γράψει για το θέμα.
Πετάω λοιπόν το μπαλάκι σε όποιον θέλει να συνεχίσει.
Αλλά επειδή ήδη ακούγονται οι πρώτες γκρίνιες ότι βαρεθήκατε αυτά τα παιχνίδια (όχι, όχι και από μένα, εγώ τα απολαμβάνω αληθινά!) δεν θα ήθελα να υποχρεώσω κάποιον να μπει στον κόπο.
Οποίος θέλει ας το συνεχίσει.

Ετικέτες

 
posted by ralou at 12:26 π.μ. | Permalink | 22 comments
Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007
Τα Ψυγεία, είναι ένα πολύ αναπαυτικό μέρος ! !
Μου έδωσαν τις λέξεις :
Περβάζι - Αστραπή - Αει - Παστίτσιο - Ξίφος

Εγώ έδωσα τις λέξεις :
Παιδάκι – Λαχταριστό – Αλεξικέραυνο – Ενίοτε - Ωκεανός


Μια μαυρόασπρη μια μαυριδερή μια γκριζούλα ένας μπεζ και ένας πορτοκαλής.
Μαζεμένοι, στην πίσω αυλή της γιαγιάς Αρετής.

Δεν μοιάζουν με παρεούλα που τα λέει φιλικά και περνάει άλλη μια βραδιά κάτω από τα αστέρια. Είναι θυμωμένοι όλοι και σφιγμένοι κάθονται χωριστά σαν σόι που τσακώνεται στην κηδεία του μακαρίτη.

Η Μπιζού η μαυρόασπρη, κάθετε λίγο παράμερα.
Είναι η αριστοκράτισσα της παρέας. Με το tuxedo της μακρύτριχης φορεσιάς της καλογυαλισμένο, τους κοιτάει απόμακρα σαν Μασόνος με το ξιφάκι του σε σκοτεινή, επίσημη τελετή. Σκέφτεται ότι είναι προσβλητικό για την προσωπικότητα της να συγχρωτίζεται με τέτοια ελεεινά, βρωμερά υποκείμενα και να χάνει το χρόνο της την στιγμή που θα μπορούσε να αναπαύεται πάνω στο κόκκινο βελούδινο μαξιλάρι της. Πονάνε και λίγο τα κοκάλα της, δεν είναι πια παιδάκι!
(Μπιζού η Όμορφη)

Η Σάνυ η μαυριδερή, είναι πιο κοντά στους άλλους. Μαχήτρια και αγύριστο κεφάλι, ανεξάρτητη και κοσμογυρισμένη. Λεπτοκαμωμένη και μικρόσωμη, ευφυής και ατραφτερή σαν τις αστραπές που λάμπουν στα μάτια της. Στο μυαλό της βυσσοδομούν εκατό Μακιαβέλιδες, καθώς τους κοιτάει όλους μαζί. Στη σκέψη της, ένας ωκεανός στοιχείων περνά από συστηματική επεξεργασία και τα αποτελέσματα περνάνε από τα πράσινα μάτια της με λευκά φωτεινά στοιχεία σαν σε παλιομοδίτικο μόνιτορ υπολογιστή.
(Σάνυ η Έξυπνη)

Η Σίλβα η γριζούλα, συνηθισμένη και απλή,
μια νοικοκυρούλα και μανούλα κακοπαθημένη από τις κακουχίες, αναρωτιέται τι κάνει αυτή σε αυτή την περίεργη παρέα και δεν πάει να κλέψει λίγο από το παστίτσιο που της μυρίζει εδώ και ώρα από το διπλανό σπίτι. Αχ! πόσο θα θελε να είχε καθημερινά ένα λαχταριστό μπολ με λιπαρή πρωτεϊνούχα γατοτροφή όπως όλοι οι άλλοι. Αλλά αυτή είναι η αδικημένη.
(Σίλβα η Αδικημένη)

Ο Λάϊανο ο μπεζ αναπολεί. Του αρέσει να ονειρεύεται μόνος, καθισμένος στο περβάζι του παράθυρου με τις ώρες. Είναι λίγο άβολα με τόση παρέα γύρω του. Το μυαλό του είναι τόσο μακριά από την σημερινή μάζωξη. Συνήθως ταξιδεύει συνεχώς νοερά, αν και ενίοτε διακόπτει για λίγα λεπτά για να πιάσει μια ακρίδα, αφηρημένα και άκεφα.
(Λάϊανο ο Φευγάτος)

Ο Μέρλιν ο πορτοκαλής, βαριέται. Τι την ήθελαν τώρα την μάζωξη;
Αει σιχτίρ! Και έβλεπε κάτι νόστιμα όνειρα το απόγευμα. Τι τον σήκωσαν; Ακούει ένα τρομακτικό θόρυβο και πετάγεται. Τα αυτιά του συλλαμβάνουν κάθε τρομακτικό θόρυβο με απίστευτη ακρίβεια. Και όλοι οι τρομακτικοί θόρυβοι, αυτόν κυνηγούν πάντα! Είναι σαν ζωντανό αλεξικέραυνο τρομακτικών θορύβων. Αχ! να μην είχε καρδιά … πατάτα.
(Μέρλιν ο Πορφυρογέννητος)

Ο λόγος της παράξενης συγκέντρωσης είναι ένας και μόνο.
Η γιαγιά Αρετή άλλαξε πάλι ψυγείο!
Το παλιό το έβγαλε στον ακάλυπτο μέχρι να δει τι θα το κάνει. Και επειδή αγαπάει πολύ τα ψυγεία της, όλα τα παλιά τα αφήνει τελικά στην πίσω αυλή.
Μαζεύτηκαν λοιπόν για να δουν σε ποιόν θα κατοχυρωθεί το δικαίωμα να ξαπλώνει πάνω του.
Η Μπιζού, δεν νοιάζεται και πολύ. Έτσι κι αλλιώς έχει ήδη καπαρώσει το παλιό ξύλινο του πάγου. Είναι ζεστά εκεί και μέσα στη λιακάδα συνηθίζει να απλώνει τα γέρικα πόδια της και να χουζουρεύει με τις ώρες.

Η Σάνυ, γουστάρει να ξαπλώνει πάνω στο θαλασσί εκδρομικό ψυγειάκι. Είναι μικρό και είναι η μόνη που χωράει. Και στο κάτω - κάτω δεν της καίγεται καρφί. Έχει πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει από το να κοιμάται στη λιακάδα.

Ο Λάϊανο, αράζει στο παλιό ηλεκτρικό. Είναι ακουμπισμένο σε ένα σημείο της αυλής που έχει την καλύτερη θέα στον διπλανό δρόμο και του αρέσει, γιατί από εκεί ρομαντζάρει τις νύχτες του καλοκαιριού.

Η Σίλβα λοιπόν, είναι δικαιωματικά αυτή που θα πάρει το νέο απόκτημα της αυλής. Πάντα τελευταία και καταϊδρωμένη η φουκαριάρα, πάντα αδικημένη. Όμως τώρα θα πάρει το αίμα της πίσω! Τούτο το ψυγείο είναι το καλύτερο από όλα. Έχει χαλάσει και η πόρτα και λίγο να βάλει το ποδαράκι της ανοίγει διάπλατα και μέσα στα συρμάτινα ράφια του έχει χώρο να στεγάσει…ουουου! ένα σωρό από τα παιδιά της. Και μοσχοβολάει και από το φαγητό που φιλοξενούσε τόσα χρόνια.




Ο Μερλιν, αποχωρεί από την μάζωξη επιδεικτικά, με την φουντωτή ουρά του σηκωμένη ψηλά σαν σημαία.
Τι θέλει αυτός με τούτη την παρέα; Και τι να τα κάνει τα ψυγεία στην αυλή της Αρετής, άμα έχει ολόκληρο σπίτι δικό του να την αράξει όπου θέλει.

Άσε που ναι μεν τα έχει τα χρονάκια του αλλά καλοστεκούμενος είναι ακόμα δόξα τω Θεώ.

Τι δουλειά έχει αυτός στην Γειτονιά Των Αγγέλων…;

---------------

Το κειμενάκι γράφτηκε μαζί με το προηγούμενο για τις λέξεις της giagiaduck.
Αλλά επειδή οι λέξεις που έδωσα εγώ μου φάνηκαν μετά προβληματικές, βάλθηκα να τις ταιριάξω και αυτές για να έχω ήσυχη την συνείδηση μου!

Και επειδή η γιαγιά Αρετή με τα ψυγεία της , πέρασε από την καρδιά μου, είπα να μην την ξεχάσω...

Παιδάκι – Λαχταριστό – Αλεξικέραυνο – Ενίοτε - Ωκεανός
julia
Σταυρο
be my guest!

Ετικέτες , ,

 
posted by ralou at 12:15 π.μ. | Permalink | 19 comments
Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2007
Το ψυγείο

Οι πέντε λέξεις
Περβάζι - Αστραπή - Άει - Παστίτσιο - Ξίφος

6:30 μ.μ.
"Αει στο καλό πια!
Πάλι βρέχει. Ούτε εξίμιση δεν είναι ακόμα και σκοτείνιασε για τα καλά.
Δεν είναι μπόρα αυτή, καταιγίδα είναι."
Πλησιάζει το παράθυρο του σαλονιού, ανοίγει τα τζαμιλίκια και μαζεύει τα γλαστράκια με τους κάκτους από το περβάζι να μην βραχούν.
Αστραπές, σαν θεϊκά ξίφη, ξεσκίζουν τα σύννεφα.
"Ώρα είναι να έχουμε καμιά διακοπή και έχω και το παστίτσιο στο φούρνο!
Και θα έρθει και η συμπεθέρα στο σπίτι για φαγητό το βράδυ, μην παραγγείλουμε πάλι πίτσα και μου γυρίσει τα μούτρα της σαν την άλλη φορά!"

Λες και η ώρα ήταν ανοιχτή και την άκουσε.
Το φως της κουζίνας έσβησε ξαφνικά.
Ο φουρνος σταμάτησε.
Και το ψυγείο δεν ακουγόταν!
Καλά, αυτό δεν το ακούει πια έτσι κι αλλιώς, το συνήθισε 40 χρόνια στην κουζίνα.
Αλλά όμως.. το ψυγείο.. το ψυγείο πρεπει να δουλέψει οπωσδήποτε!



Τα πρώτα χρόνια είχαν ψυγείο πάγου. Παιδάκι, έβγαινε στην εξώπορτα και ο κυρ Θανάσης με το κάρο που το έσερνε το άλογο, έκοβε με το πριονάκι του ένα κομμάτι πάγο, το τσιγγέλωνε με την λαβίδα του και κρατώντας το από την μια λαβή το ακουμπούσε σε ένα κομμάτι λινάτσα στα χέρια της. Δεν ήταν πολύ βαρύ, το έφερνε μέσα στο σπίτι και η μάνα το έβαζε στο ξύλινο ψυγείο αφού πέταγε το νερό από το λειωμένο κομμάτι της προηγούμενης.
Τα χέρια της κοκκίνιζαν από το κρύο και ήταν υγρά. Το χειμώνα τα άπλωνε πάνω από την γκαζιέρα να ζεσταθούν αλλά το καλοκαίρι ήθελε να τα βάλει στα ιδρωμένα της μάγουλα για δροσιά. Η μάνα πάντα φώναζε "όχι Αρετούλα, είναι γεμάτος αμμωνία αυτός ο πάγος, θα αρρωστήσεις".
Μετά, σαν μεγάλωσε, μια μέρα που βγήκε να πάρει τον πάγο έπεσε πάνω στον Μιχάλη. Φαντάρος με την στολή του είχε έρθει να δει την γιαγιά του που έμενε στην γειτονιά και σαν είδε την κορμοστασιά του και τα μαύρα του μάτια μια αστραπή την τύφλωσε μ'όλο που ήταν πρωί ακόμα και ο ήλιος ζεμάταγε πάνω από το κεφάλι της. Λίγο πιο μετά όταν ο Μιχάλης ήρθε στον πατέρα και τη ζήτησε, τον κέρασε γλυκό καρυδάκι και δροσερό νερό από το ψυγείο και κάθισε δίπλα του σεμνά και αμήχανα.

Ούτε λόγος βέβαια, στο καινούριο σπίτι πήρανε ψυγείο ηλεκτρικό.
Φτωχό παιδί ήτανε ο Μιχάλης, αλλά η γιαγιά είχε κομπόδεμα και τους βοήθησε στην αρχή. Καλά περνάγανε και το σπίτι πάντα γεμάτο ήτανε. Μόνο που ο Μιχάλης ήταν άτυχος. Ένας παλίκαρος μέχρι εκεί πάνω, μα έπινε πολύ. Γέμιζε το ηλεκτρικό ψυγείο με μπουκάλια από τη ρετσίνα που τους έστελναν από το χωριό, και μπύρες από το μπακάλικο και τα κοπάναγε κανονικά. Η Αρετή φοβόταν λιγάκι, αλλά ακόμα και στα μεθύσια του ήταν καλός μαζί της. Δυο χρόνια μετά έφυγε ξαφνικά στα 26 του. Ενα βράδυ με ζέστη πολλή, μετά από γερό τσιμπούσι με το σόι, ένοιωσε ένα πόνο σαν ένα ξίφος να του τρυπάει το στήθος. Τον τρέξανε στο νοσοκομείο. Μέχρι να φτάσουν τους έμεινε στα χέρια. Ρήξη ανευρύσματος αορτής είπαν οι γιατροί. Τόσο νέος και δεν είχε σωσμό. Μετά την κηδεία η Αρετή έβγαλε τις κανάτες με το δροσερό νερό από το ψυγείο και μοίρασε στους συγγενείς που γέμισαν το σπίτι. Χήρα στα 24 και με τον σπόρο που πρόλαβε και έσπειρε μέσα της ο Μιχάλης πριν φύγει, μάζεψε τα κουράγια της και πορεύτηκε.

Ο Μιχαλάκης ο μικρός, μεγάλωσε μόνο με την μάνα του. Είχε το παράστημα του πατέρα και εκεί στην δεκαετία του 70, παλικαράκι με τα φαρδιά παντελόνια και τις μακριές φαβορίτες του, γέμιζε το ψυγείο με μπουκάλια βερμούτ και παγάκια για τα πάρτι του, όπου τα έξαλα νιάτα της παρέας του, ξεκούφαιναν την μάνα του με τις μουσικές και τους χορούς τους.
Αυτές τις ζεστές βραδιές η Αρετή, έμενε κλεισμένη στο μοναχικό δωμάτιο της. Είχε μείνει χήρα πια τόσα χρόνια. Δεν ξαναπαντρεύτηκε, είχε τον μικρό να μεγαλώσει. Άκουγε τις παράξενες μουσικές και μόλο που ήταν πολύ νέα ακόμα, σκεφτόταν πόσο μακριά και πόσο λίγα ήταν τα γλέντια τα δικά τους με τον μεγάλο Μιχάλη, τον άντρα της. Πλησίαζε το παράθυρο, ακουμπούσε στο περβάζι και ρωτούσε τον ουρανό και την μοίρα της τι της επιφύλασσε τώρα που ο μικρός Μιχαλάκης μεγάλωνε, κι ύστερα σταυροκοπιόταν έκλεινε τα πατζούρια έπινε ένα ποτήρι δροσερό νερό από το ψυγείο και καμωνόταν ότι κοιμόταν.

Και να τώρα. Δεν πρόλαβε να γυρίσει από το Ναυτικό και να ανοίξει το μαγαζί του ο Μιχαλάκης ο μικρός, βρέθηκε αυτή η καπάτσα και τον τύλιξε. Την παντρεύτηκε ενα Δεκαπεντάυγουστο, μάνι μάνι μην χάσει το κελεπούρι και ήλθαν να μείνουν στο σπίτι, "Να δεις και συ βρε μάνα κανένα εγγόνι που είσαι μόνη σου τόσα χρόνια". Για να την καλοπιάσει ο γιόκας της, της αγόρασε καινούργιο νοικοκυριό. Και έφερε και την λεγάμενη να μείνουν μαζί στο σπίτι της.
Δύο νοικοκυρές σε μια κουζίνα, δεν γίνεται, σκέφτηκε η Αρετή, και αυτή δεν είναι άξια ούτε ένα παστίτσιο να κάνει. Αλλά το καινούργιο ψυγείο τουλάχιστον άξιζε!
Με τα συρτάρια και τις αυγοθήκες του, τους καταψύκτες και τα βρυσάκια του, να κάνει το νερό μπούζι, από ζεστό σε κρύο σε δύο στιγμές.
Της άρεσε της Αρετής αυτό το ψυγείο.
Είχε και ένα κουμπάκι που το πάταγες και έβγαιναν από μέσα μικρούλικα κομματάκια πάγος, ίδιο σχέδιο με τα κομμάτια πάγου που αγόραζε από τον κυρ Θανάση μια ζωή πριν. Πόσο πιο εύκολη είναι η ζωή τώρα πια!

Στα εφτα χρόνια πάνω το σκάρωσε το εγγόνι ο γιός της Αρετής. Ειχε απελπιστεί η κακομοίρα, τόσα χρόνια η νύφη και η συμπεθέρα όλο το αναβάλανε για να "ζησουν τα παιδιά την ζωή τους"
Ο Μιχαλάκης ο μικρός της έφερε την μπέμπα, ροδαλή κι αφράτη μέσα στα ροζ και τα λευκά ρουχαλάκια. Ουτε λόγος να την βυζάξει η νύφη βεβαια. Πέντε-πεντε διατηρούσε τα μπιμπερό με το γάλα στο ψυγείο η Αρετή. Τα έβγαζε στην ώρα τους τα ζέσταινε προσεχτικά, έριχνε και λίγες σταγόνες στον αριστερό πήχυ της να δοκιμάσει την θερμοκρασία και τάιζε το μωρό. Και αργότερα, οι κρεμες, τα φρούτα, τα φαγάκια, το κολατσό για το νηπιαγωγίο και το Δημοτικο, όλα φυλαγμένα στο καλό ψυγείο μέχρι τελευταία στιγμή μην και χαλάσουν και πάθει τίποτα το παιδί.
Ηταν ευτυχισμένη η Αρετη και διόλου δεν την πείραζε που το μεγάλωνε μόνη της.
Μόνο εκεί πάνω στο χρόνο, που ηταν να γίνουν τα βαφτίσια πάτησε πόδι για το όνομα. Ακους εκεί να θέλουνε να βγάλουν όνομα αρχαιοελληνικό λέει, που όλα τα παιδιά έτσι τα βαφτίζουν τώρα.
Με την νύφη και την συμπεθέρα τα είχε περισσότερο!
"Αει σιχτιρ! Που ούτε το χέρι τους στο νερό δεν έβαλαν ποτέ γι αυτό το παιδί" βλαστήμησε χωρίς να το θέλει.
Μετα σταυροκοπήθηκε "Σχώρα με Παναγιά μου" και την Κυριακή το ξωμολογήθηκε στον παπα Γιώργη.



8:30 μ.μ.
Σκοτείνιασε για τα καλά πια. Οχτώμισι η ώρα και να μην έχει έρθει το ρεύμα ακόμα!
Το παστίτσιο μισοτελειωμένο, το νερό θα ζεσταίνεται σιγα σιγά μέσα στο ψυγείο και σε λίγο θάρθουν.
Το κλειδί ακούγεται στην εξώπορτα και η καταιγίδα μπαίνει στο σπίτι. Με την ολόϊσια λυγερή κορμοστασία της, το τζίν της, το μικροσκοπικό μπλουζάκι της, τα μαλλιά της γυαλιστερά και κολλημένα από την βροχή, μπαίνει στην κουζίνα η Τέτη.
Σκάει στα βουλιαγμένα της μάγουλα δυό φιλιά.
Οπως την φωτίζουν οι αστραπές από το παράθυρο μοιάζει με γυαλιστερό ξίφος έτοιμο και ξεπεταχτεί από το θηκάρι του και να κατακτήσει τον κόσμο.
Ποτέ δεν το χώνεψε που άλλαξαν το όνομα του παιδιου από Αρετή σε Τέτη, τι πράγματα είναι αυτά.
Ανοίγει το ψυγείο και παιρνει να πιεί ενα αναψυκτικο.
"Ζεστάθηκαν, πουλάκι μου!". "Δεν πειράζει γιαγιά!"
Πλησιάζει το παράθυρο της κουζίνας. "Αχ γιαγιά! Την άφησες έξω τη γάτα με τέτοιο καιρό. Τίποτα δεν θυμάσαι πια! Στο είχα πει να προσέχεις την γάτα!"
Ανοίγει και παίρνει την γάτα που στέκεται μουσκεμένη αλλά αξιοπρεπής στο περβάζι.
Η Αρετή σκύβει το κεφάλι. Η Τέτη την βλέπει και ντρέπεται.
"Αει στο καλό σου γιαγιά! Τι έπαθες;
Με συγχωρείς δεν ήθελα να σου φωνάξω γιαγιούλα μου.
Ελα, έλα να πιουμε μια πορτοκαλάδα μαζί, πάλι κουφόβραση έχει.
Οχι, οχι άσε το ψυγείο, με τα χεράκια μου θα στα στύψω τα πορτοκαλάκια.
Σ αγαπάω πολύ βρε γιαγιά Αρετούλα ! Δεν το ξέρεις!"




Η giagiaduck μου πέταξε το μπαλάκι.
Πάνω του, γραμμένες οι πέντε λέξεις της και η πρόσκληση να γράψω κάτι μ’ αυτές.
Για να πω την αλήθεια ένοιωσα λιγάκι όπως τότε στο σχολείο. Εγραφα τις χειρότερες εκθέσεις όταν μου έδιναν ένα θέμα και τις καλύτερες όταν το θέμα ήταν ελεύθερο.
Ωστόσο το διασκέδασα τόσο πολύ σήμερα.
Αν ήμουν ακόμα στο σχολείο, δεν ξέρω αν θα είχα γράψει καλά, αλλά σίγουρα δεν θα είχα το αλλοτινό άγχος.

Τωρα πρέπει να πετάξω το μπαλάκι με τις δικές μου λέξεις σ’ άλλους πέντε.

Εμπρός λοιπόν :

Loupa
Ηω-λιθικέ
Sofi-k
Αθεόφοβε
Heliotypon

Το πετώ σε σας και αν θέλετε γράψτε και σεις.
Γράψτε μια φράση ή εκατό ή χίλιες αλλά μην ξεχάσετε να βάλετε τις λέξεις μου:


Παιδάκι

Λαχταριστό

Αλεξικέραυνο

Ενίοτε

Ωκεανός


Και ...
Loupa, Sofi-k, για σας ξέρω!
Ηω-λιθικέ, αν έχεις διάθεση.
Αθεόφοβε, please please please!!
Heliotypon, σε προσκαλώ αλλά και σε προκαλώ.

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 11:54 μ.μ. | Permalink | 25 comments
Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007
Δυο, δυο, πέρασαν, νάτα, τα κορίτσια...
Ημέρα της γυναίκας σήμερα και φαντάζομαι τις γυναικοπαρέες να ετοιμάζονται για την καθιερωμένη λόγω εορτής βραδινή κραιπάλη.

Παλιότερα, θύμωνα πολύ με την ιδέα οι γυναίκες να γιορτάζουν μόνο μια φορά το χρόνο.
Όπως και αντίστοιχες γιορτές των ερωτευμένων, των ζώων, της μητέρας και άλλα τέτοια.
Με την έννοια ότι πρόκειται απλά για ένα συμβολικό εορτασμό αλλά και ευκαιρία για διασκέδαση, δεν έχω βέβαια καμιά αντίρρηση.
Προσωπικά, δεν μπαίνω στην διαδικασία.
Με απωθεί η ιδέα μερικών γυναικών που το θεωρούν καλή ευκαιρία για να ξεσαλώσουν γιατί δεν υπάρχουν (οι) άντρες (τους) στην παρέα.
Είναι σαν να δηλώνουν ότι ψάχνουν ευκαιρία να δείξουν ένα εαυτό πιο ελεύθερο και ικανό να διασκεδάσει, πράγμα που δεν κάνει με την παρουσία τους.

Ανήκω στην γενιά που ο φεμινισμός υπήρξε η επιτομή της χειραφέτησης των γυναικών από τους άντρες, (και) με αντίδραση, ή με υιοθέτηση ακραίων συμπεριφορών. Πράγμα βέβαια που διόλου δεν εξυπηρέτησε τον σκοπό της εξίσωσης των δυο φύλων. Μάλλον τον έβλαψε.
Δεν ξέρω αν στις νεότερες γενιές, οι γυναίκες αισθάνονται λιγότερο καταπιεσμένες από το σύστημα. Ίσως να έχει δημιουργηθεί μια επίφαση χειραφέτησης και εξίσωσης αλλά από κάτω οι διακρίσεις θερίζουν.
Αν και πιστεύω ότι οι διακρίσεις δεν αφορούν το φύλο καθεαυτό.
Είναι κοινωνικές διακρίσεις και διόλου λιγότερο κατακριτέο δεν είναι μια όμορφη γυναίκα να προτιμάται σε μια θέση εργασίας από έναν κακοσουλούπωτο αλλά ωστόσο ίδιων ικανοτήτων άνδρα –πράγμα που θα πείτε, είναι πάλι ύποπτο-.
Η ένας νέος απέναντι σε ένα μεσόκοπο, ένας ξένος απέναντι σε ένα Έλληνα.

Δεν επιθυμώ, ωστόσο, να αρχίσω μια συζήτηση για το ρατσισμό σε όλες του τις μορφές.
Σήμερα, εσείς κορίτσια, βγείτε και διασκεδάστε με την καρδιά σας, πείτε σκαμπρόζικα ανέκδοτα, σκεφτείτε και συζητήστε με τις φίλες σας, αφήστε τους άντρες σας να φροντίσουν τα παιδιά και να μαγειρέψουν.
Αλλά αύριο το πρωί πείτε μια κουβέντα και στα αγοράκια και στα κοριτσάκια σας. Απαλλάξτε τα από τα συνηθισμένα κλισέ πρώτα μέσα στο ίδιο σας το σπίτι. Απομυθοποιείστε τα πρότυπα που τους πυροβολούν το κεφάλι από τα Μέσα, κάθε μέρα.
Μάθετε τα να σέβονται πρώτα τον εαυτό τους.
Συμβουλέψτε τα να σέβονται τους ανθρώπους, χωρίς να κάνουν καμία διάκριση.
Εσείς είστε οι μόνες που μπορούν να το κάνουν.
Και σιγά σιγά, η επόμενη γενιά ίσως κάνει την διαφορά.

Αλλά πρέπει να ξεκινήσει τ ώ ρ α!


Τα κορίτσια
(Διονύσης Σαββόπουλος)
.
Δυο, δυο, πέρασαν, νάτα τα κορίτσια
Όλο ντρέπονται, ντρέπονται τα κορίτσια
Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο - δύο βιαστικά
στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά
Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό
τα κορίτσια που ’χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ
.
Σε λευκώματα όμορφα γράφουν τα κορίτσια
Πριν πλαγιάσουν κλείνουν, κλειδώνουν τα κορίτσια
Στον καθρέφτη, στον καθρέφτη κάθε βράδυ στα κρυφά
βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ ένα φόβο στη καρδιά
Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε τόσο μια φορά
τα κορίτσια που περνάνε δύο - δύο βιαστικά
.
Περιμένουνε στη στάση σαν σχολάνε απ’ τ’ αγγλικά
Το συμμαθητή τους που μοιάζει σε κάποιο γόη του σινεμά
Πόσα όμορφα, όμορφα βλέπεις τα κορίτσια
Πόσο άτυχα, άτυχα βλέπεις τα κορίτσια
.
Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε ακριβά
Κάποια μέρα σα χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά
Η μαμά τους θα δακρύζει - συγγενείς, πεθερικά
Τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γι’ αυτά

Οι φωτό, ευγενική προσφορά της morgana.
Δείχνουν ότι τα κλισέ μπορούν να λειτουργήσουν και αντίστροφα!

Ετικέτες

 
posted by ralou at 2:10 μ.μ. | Permalink | 17 comments
Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007
Gling Glong! Άφιξη ζουζουνομωρού GATE: 2 (και 850 γρ.)
Ε λοιπόν! Μετά από δύο εβδομάδες αναβολών πτήσεων και καθυστερήσεων το Ζουζουνομωρό αφίχθη.

Ο πελαργός επιτέλους τελείωσε τις δουλειές του και εδέησε να ολοκληρώσει το δρομολόγιο και να προσγειωθεί σε γνωστό μαιευτήριο της Αθήνας.
Ξεπακετάρισε τον μπέμπη, που συνηθισμένος στο εναέριο ταξίδι του άρχισε τις φωνές με το που ακούμπησε το κομψό ροζ ποδαράκι του στη γη.
Από δίπλα μαμά και πατέρας, χαμογελούν τριγυρισμένοι από τα λουλούδια των προσφορών μας στον βωμό της τεκούσας θεάς και του μονογενούς της.
Περιχαρείς κοιτούν το απόκτημα τους με πλήρη έλλειψη επίγνωσης στοιχείων που λέγονται:
"ξύπνημα μέσα στην νύχτα / ξεσκάτισμα ", "πάλι τελείωσαν τα πάμπερς", "να τον γράψουμε στο Deree από τώρα".
Και
"πάλι έπεσε και έγδαρε τα γόνατα", "γιατί δεν τρως τις φακές πουλάκι μου", "τριάντα οκτώ πυρετό, γιατί αργεί ο γιατρός"
Και

"δεν σου πέτυχαν τα μπαστουνάκια, για προσπάθησε ξανά", "όχι παιδί μου το μήλο γράφεται με το η του ήλιου", "διάβασες την Γεωγραφία;", "Αγγλικά, σχολείο, πότε να προλάβω να σε πηγαίνω να μάθεις και ντραμς"
Και
"τι εννοείς θέλεις καινούργιο κινητό", "το κωλόπαιδο πάλι μου έκανε τραβηχτική από το πακέτο τα τσιγάρα", "δηλαδή δεν σε φτάνουν 30 ευρω για την έξοδο", "καλά παιδί μου δεν πειράζει που πήρες 8 στα μαθηματικά. Υπάρχει και πανεπιστημιακή σχολή για Ιχθυοκαλλιεργητές".
Και
"έλα ρε μάνα, τι πειράζει να τρυπήσω το αυτί / φρύδι /μύτη / αφαλό. Μετά χτυπάω και ένα τατου την Παναγία την Τρυπητή που με είχες τάξει στα εφτά μου", "ποια είναι αυτή που σε παίρνει τηλέφωνο καμάρι μου, προίκα έχει;"
Και
"Το παιδί είναι μικρό να παντρευτεί. ούτε τριάντα πέντε δεν είναι ακόμα! Και αυτή η τσαούσα ούτε προίκα δεν έχει, αχ θα κακοπέσει το πουλάκι μου"

--------------

Οκτώ μήνες πριν η αγαπημένη μου φιλενάδα Αλεξ, το "http://zouzounaki.bogspot.com", μου ανακοίνωσε περιχαρής ότι ήταν έγκυος.
Νεόκοπη μπλογκερ εκείνο τον καιρό, εγκατέλειψε μια διαφαινόμενη … λαμπρή καριέρα στον χώρο, για να δώσει την αμέριστη προσοχή της στον επερχόμενο γόνο της.
Έτσι η μπλογκόσφαιρα έχασε ένα εκκολαπτόμενο αστέρι και η ίδια, τώρα, κέρδισε το δικό της προσωπικό αστέρι που φωνάζει απαιτητικά, γρονθοκοπεί τον αέρα με μικροσκοπικές γροθίτσες και τον κλωτσάει με μικροσκοπικές πατούσες για να κάνει την παρουσία του αισθητή.
Λες και χρειάζεται!!
Είναι αρκετό να κοιτάξεις την ζαρωμένη ροζ φάτσα του, τα μικροσκοπικά χεράκια του, και την φουσκαλίτσα σάλιου στην γωνιά των χειλιών του για να σκεφτείς ότι είναι το κέντρο του κόσμου.

Και επειδή η νέα μαμά είναι μια όμορφη, ταλαντούχα γυναίκα (που καθόλου δεν άλλαξε με την εγκυμοσύνη και το λαμπερό της πρόσωπο έγινε ακόμα πιο όμορφο), και ο νέος πατέρας εξ ίσου ευειδής, τα γονίδια βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό στον γόνο τους και σε μερικά χρόνια… χμ…τρέμετε κοριτσομάνες!

Καλώς ήλθες στον κόσμο Μικρέ Πρίγκιπα!

Εύχομαι να βρεις το τριαντάφυλλο σου να σε περιμένει αν γίνεται αλλά και όλος ο μεγάλος κόσμος να είναι στα πόδια σου. Να εξημερώσεις αλεπούδες, να μιλήσεις με φίδια, και να ανθρώπους, να βρεις το νόημα της ζωής.
Να γίνεις γερός και ευτυχισμένος.
Να σεβαστείς τον εαυτό σου και τους ανθρώπους.
Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς –όσο περισσότερο γίνεται.
Να σου έλθουν όλα τόσο ευνοϊκά στη ζωή σου όσο χρειάζεται για να είναι εύκολη αλλά και όσο χρειάζεται για να γίνεις μαχητής.


"It is only with the heart that one can see rightly; what is essential is invisible to the eye"
"It is the time you have wasted for your rose that makes your rose so important".
"You become responsible, forever, for what you have tamed"


Antoine de Saint-Exupéry



Άντε! Κι άμα μεγαλώσεις, η θεία Ρ. θα σου μάθει κι αγγλικά, γιατί από γαλλικά…
Χμ… γρι!


Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 2:10 μ.μ. | Permalink | 24 comments
Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2007
Test. Test? Yes test!
Για κάντε αυτό το τεστ!

Αλλα να θυμάστε:
Rare personality δεν σημαίνει
Exeptional personality!

Καλό ΠΣΚ



Your Personality is Very Rare (INTP)

Your personality type is goofy, imaginative, relaxed, and brilliant.

Only about 4% of all people have your personality, including 2% of all women and 6% of all men
You are Introverted, Intuitive, Thinking, and Perceiving.



How Rare Is Your Personality?

Ετικέτες

 
posted by ralou at 11:32 μ.μ. | Permalink | 16 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com