Η -χμ…- συνταγή του μήνα.
Τώρα το καλοκαίρι αλλά και όλο το χρόνο εδώ που τα λέμε, μια βινεγκρέτ είναι ότι πρέπει για να συνοδεύσετε μια σαλάτα, ειδικά πράσινη.
Ρόκες και μαρούλια την λατρεύουν, μερικές φορές και τα ψητά όπως για παράδειγμα μια φέτα ψητό χολιστερινούχο συκώτι.
Καλά, αυτά τα γνωρίζετε.
Το θέμα είναι το ίδιο το λαδόξιδο.
Κατ αρχάς αποτελείται από δύο υλικά που –λιπαρό το ένα, υδαρές το άλλο- ουσιαστικά δεν αναμειγνύονται ποτέ.
Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι με το χτύπημα να αποχτήσουν την μορφή ενός παχύρρευστου και ορεκτικού γαλακτώματος, που διακοσμεί θαυμάσια και ομογενοποιεί την ασύνδετη υφή των πράσινων λαχανικών.
Προσέξτε όμως!
Το γαλάκτωμα, ενώ με το χτύπημα παίρνει την μορφή του, όσο περνάει η ώρα τείνει να διαχωρίζεται στα συστατικά του λόγω διαφοράς ειδικού βάρους.
Μην απελπίζεστε!
Χρειάζεται λίγο ακόμα χτύπημα και λίγο...κανάκεμα για να βρει ξανά την επιθυμητή μορφή του.
Ας πάρουμε τα συστατικά του ένα ένα.
Το λάδι, γλυκό και απαλό, ειδικά άμα δεν έχει υπερβολικά οξέα, είναι ευχάριστο στο στόμα αλλά δεν μπορεί κανείς να το καταναλώσει μόνο του.
Το ξύδι, αψύ και καυτερό, ακόμα και όταν είναι στην μεταμοντέρνα μορφή του μπαλσάμικο, προσθέτει τα χαρακτηριστικά του ευχάριστα, δίνοντας την απαιτούμενη ένταση, αλλά είναι δυσάρεστο από μόνο του.
Μπορείτε να φανταστείτε την μαρουλοσαλάτα σας χωρίς λάδι;
Η γεύση είναι ξερή και ενοχλητική.
Μπορείτε να την φανταστείτε χωρίς ξύδι;
Η γεύση είναι γλυκερή και απωθητική.
Άρα συμπεραίνουμε ότι λάδι και ξίδι σε σοφά υπολογισμένες ποσότητες κάνουν την ισορροπία ασφαλή.
Βέβαια, εγώ θα έλεγα ότι κανένα λαδόξιδο δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την προσθήκη ελάχιστου αλατιού, ξέρετε άλλωστε πόσο αγαπάω λίγο αλατάκι στη ζωή μου.
Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς το ξίδι μου και πολύ περισσότερο χωρίς το λάδι μου!
Αλίμονο!
Συνήθως ξεκινάμε την ζωή μας –ή χμ.. την μαγειρική μας διαδρομή- με ζέση και όρεξη. Θέλουμε να φτιάξουμε το τέλειο πιάτο, φακές για παράδειγμα.
Τι θέλουν λοιπόν οι φακές μας εκτός από φακές και νερό;
Θέλουν πολύ λάδι και ελάχιστο ξιδάκι.
Άλλος πάλι θέλει να φτιάξει μια μαρουλοσαλάτα, ή αγγουροσαλάτα.
Αυτές θέλουν αρκετό λάδι αλλά περισσότερο ξίδι.
Άλλος προτιμάει ενα πιάτο με ορεκτικά τουρσιά και ξιδάτες ελιές.
Τούτα εδώ πάλι θέλουν πολύ ξύδι και ελάχιστο λαδάκι για να γλυκάνουν.
Ο καθένας προτιμάει την δική του αναλογία, αυτή που τον κάνει γευστικά –και όχι μόνο- ευτυχισμένο.
Μπορεί βέβαια, περνώντας τα χρόνια, η συνταγή να χαλάσει και οι αναλογίες να ανατραπούν και αυτό όχι πάντα από επιλογή.
Τότε οι φακές πάνε για πέταμα, οι μαρουλοσαλάτες δεν τρώγονται και τα τουρσιά χαλάνε μέσα στο βαζάκι τους.
Προσωπικά, προτιμώ την αναλογία λαδόξιδου που βάζουμε στις σαλάτες.
Περισσότερο λάδι, λιγότερο, αλλά όσο χρειάζεται, ξίδι.
Όχι! Όχι διαχωρισμένα.
Πάντα χτυπημένα καλά σε μορφή γαλακτώματος για να αναδεικνύουν την νοστιμιά το ένα του άλλου -καθόλου δεν μου αρέζει η γλυκερή αλλά ούτε και η ξινή γεύση από μόνες τους-.
Και δεν θα τις έτρωγα τις σαλάτες ποτέ, χωρίς το ένα ή χωρίς το άλλο.
Μόνο που θα προτιμούσα και λίγο -λιγάκι- αλατάκι βέβαια…
Τώρα το καλοκαίρι αλλά και όλο το χρόνο εδώ που τα λέμε, μια βινεγκρέτ είναι ότι πρέπει για να συνοδεύσετε μια σαλάτα, ειδικά πράσινη.
Ρόκες και μαρούλια την λατρεύουν, μερικές φορές και τα ψητά όπως για παράδειγμα μια φέτα ψητό χολιστερινούχο συκώτι.
Καλά, αυτά τα γνωρίζετε.
Το θέμα είναι το ίδιο το λαδόξιδο.
Κατ αρχάς αποτελείται από δύο υλικά που –λιπαρό το ένα, υδαρές το άλλο- ουσιαστικά δεν αναμειγνύονται ποτέ.
Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι με το χτύπημα να αποχτήσουν την μορφή ενός παχύρρευστου και ορεκτικού γαλακτώματος, που διακοσμεί θαυμάσια και ομογενοποιεί την ασύνδετη υφή των πράσινων λαχανικών.
Προσέξτε όμως!
Το γαλάκτωμα, ενώ με το χτύπημα παίρνει την μορφή του, όσο περνάει η ώρα τείνει να διαχωρίζεται στα συστατικά του λόγω διαφοράς ειδικού βάρους.
Μην απελπίζεστε!
Χρειάζεται λίγο ακόμα χτύπημα και λίγο...κανάκεμα για να βρει ξανά την επιθυμητή μορφή του.
Ας πάρουμε τα συστατικά του ένα ένα.
Το λάδι, γλυκό και απαλό, ειδικά άμα δεν έχει υπερβολικά οξέα, είναι ευχάριστο στο στόμα αλλά δεν μπορεί κανείς να το καταναλώσει μόνο του.
Το ξύδι, αψύ και καυτερό, ακόμα και όταν είναι στην μεταμοντέρνα μορφή του μπαλσάμικο, προσθέτει τα χαρακτηριστικά του ευχάριστα, δίνοντας την απαιτούμενη ένταση, αλλά είναι δυσάρεστο από μόνο του.
Μπορείτε να φανταστείτε την μαρουλοσαλάτα σας χωρίς λάδι;
Η γεύση είναι ξερή και ενοχλητική.
Μπορείτε να την φανταστείτε χωρίς ξύδι;
Η γεύση είναι γλυκερή και απωθητική.
Άρα συμπεραίνουμε ότι λάδι και ξίδι σε σοφά υπολογισμένες ποσότητες κάνουν την ισορροπία ασφαλή.
Βέβαια, εγώ θα έλεγα ότι κανένα λαδόξιδο δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την προσθήκη ελάχιστου αλατιού, ξέρετε άλλωστε πόσο αγαπάω λίγο αλατάκι στη ζωή μου.
Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς το ξίδι μου και πολύ περισσότερο χωρίς το λάδι μου!
Αλίμονο!
Συνήθως ξεκινάμε την ζωή μας –ή χμ.. την μαγειρική μας διαδρομή- με ζέση και όρεξη. Θέλουμε να φτιάξουμε το τέλειο πιάτο, φακές για παράδειγμα.
Τι θέλουν λοιπόν οι φακές μας εκτός από φακές και νερό;
Θέλουν πολύ λάδι και ελάχιστο ξιδάκι.
Άλλος πάλι θέλει να φτιάξει μια μαρουλοσαλάτα, ή αγγουροσαλάτα.
Αυτές θέλουν αρκετό λάδι αλλά περισσότερο ξίδι.
Άλλος προτιμάει ενα πιάτο με ορεκτικά τουρσιά και ξιδάτες ελιές.
Τούτα εδώ πάλι θέλουν πολύ ξύδι και ελάχιστο λαδάκι για να γλυκάνουν.
Ο καθένας προτιμάει την δική του αναλογία, αυτή που τον κάνει γευστικά –και όχι μόνο- ευτυχισμένο.
Μπορεί βέβαια, περνώντας τα χρόνια, η συνταγή να χαλάσει και οι αναλογίες να ανατραπούν και αυτό όχι πάντα από επιλογή.
Τότε οι φακές πάνε για πέταμα, οι μαρουλοσαλάτες δεν τρώγονται και τα τουρσιά χαλάνε μέσα στο βαζάκι τους.
Προσωπικά, προτιμώ την αναλογία λαδόξιδου που βάζουμε στις σαλάτες.
Περισσότερο λάδι, λιγότερο, αλλά όσο χρειάζεται, ξίδι.
Όχι! Όχι διαχωρισμένα.
Πάντα χτυπημένα καλά σε μορφή γαλακτώματος για να αναδεικνύουν την νοστιμιά το ένα του άλλου -καθόλου δεν μου αρέζει η γλυκερή αλλά ούτε και η ξινή γεύση από μόνες τους-.
Και δεν θα τις έτρωγα τις σαλάτες ποτέ, χωρίς το ένα ή χωρίς το άλλο.
Μόνο που θα προτιμούσα και λίγο -λιγάκι- αλατάκι βέβαια…
To post φτιάχτηκε μετά από προτροπή του φίλου μου του constantinou και τον ευχαριστώ για την ιδέα, όπως και για το ότι με αφήνει να ρίχνω σχόλια-σεντόνια κατά το δοκούν στο Fatal Car , όπου αναπτύσσει την Αισθηματική Αυτοκινητιστική Νουβέλα του.
Ετικέτες recipies, tastes of life
