-Ο ίδιος
-Κύριε Βούλγαρη να σας κάνω μια ερώτηση; Πόσων χρονών είστε;
-Ενενήντα τριών κορίτσι μου.
-Μάλιστα! Κύριε Βούλγαρη, θα πεθάνετε σε επτά μήνες!
Κλικ
-Ναι…. Ναι… ποια είσαι, τι θέλεις;
Ιούνιο του 2007, ο πατέρας έλαβε αυτό το τηλεφώνημα.
Η κακοήθης γυναίκα που του μίλησε –δεν ακουγόταν σαν μικρό κοριτσάκι που κάνει φάρσες- του έκλεισε το τηλέφωνο πριν σβήσει ο ήχος της προειδοποίησης, προς μεγάλη απογοήτευση του πατέρα που, δεν ήθελε και πολύ να την λούσει με «γαλλικά».
Πέρα από ένα εκνευρισμό για την ανόητη φάρσα, ένας λογικός άνθρωπος το πολύ – πολύ να το συζητούσε γελώντας με τους δικούς του και μετά να το ξέχναγε.
Όμως εδώ μιλάμε για τον υπερ-ενενηκοντούτη πατέρα Βούλγαρη, με τον εγκέφαλο εκφυλισμένο από τα χρόνια και προϊούσα γεροντική άνοια.
Προσπαθήσαμε να τον παρηγορήσουμε, να γελάσουμε με το πάθημα του, να τον κοροϊδέψουμε ότι πέσαμε και εμείς οι ίδιοι θύματα ίδιας φάρσας, επιστρατεύσαμε φίλες να τον πάρουν τηλέφωνο και να του λένε «συγνώμη λάθος, θα ζήσεις μέχρι τα 107» αλλά τίποτα δεν τον έπεισε.
Υπολόγισε ότι το τέλος του θα ερχόταν εκεί κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων και πολύ συχνά όταν ήταν μόνος του τον βλέπαμε να μετράει στα δάχτυλα πόσοι μήνες του είχαν απομείνειΤου είχε γίνει έμμονη ιδέα η ημερομηνία, αλλά κάτι το μυαλό του που ξεχνάει, κάτι η λαχτάρα του για ζωή, σιγά - σιγά την απομάκρυνε και οι «γιορτές» έγιναν αντί τα Χριστούγεννα, το φετινό Πάσχα, για την ακρίβεια το τέλος του Απρίλη 2008..
Πέρασε λοιπόν την φετινή Άνοιξη
με προετοιμασίες για το τέλος του, τακτοποιώντας τις υποθέσεις του, αφήνοντας παραγγελίες για τα διαδικαστικά της κηδείας του, χαρίζοντας τα προσωπικά του αντικείμενα και επικαλούμενος στο μισοϋπνι του τις γυναίκες της ζωής του, την μάνα του, την μάνα μου και την δεύτερη γυναίκα του, που θα τον περιμένουν στην εξώπορτα του παραδείσου.
Δεν ξέρω, ίσως να ήθελε να του έχουν έτοιμο το κολλαριστό πουκάμισο και τις άψογες σαντακρούτες και το σώβρακο σιδερωμένο απαραιτήτως με τσάκιση παρακαλώ, και τις κάλτσες του διπλωμένες με τον δικό του ειδικό τρόπο.
Η να του ετοιμάσουν το καφεδάκι του, ελαφρύ και γλυκό και με παξιμαδάκι απαραιτήτως μαζί και βέβαια το γλυκό του συνοδεία, α! χωρίς γλυκό δεν έμεινε ποτέ στην ζωή του ο πατέρας Βούλγαρης.
Τις τελευταίες μέρες, τον βλέπαμε συχνά να ακουμπάει στην μαγκούρα καθισμένος στο μπαλκονάκι του, με το κεφάλι κρεμασμένο κάτω, να φαίνεται ότι δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον.
Δεν είχε όρεξη για φαγητό. Καλά! για γλυκά, είχε και παραείχε!
Αλλά πια, πέρασε ο καιρός και τελειώνει ο Απρίλιος και αύριο έχουμε Πρωτομαγιά.
Το πρωί περνώντας από το σπίτι του πριν πάω στην δουλειά, μου είπε
«Τώρα πια το ξέρω! Εκατόν εφτά χρονών θα φτάσω, μου το είπανε εμένα!»
Του έσκασα ένα σφιχτό φιλί στο μέτωπο και του είπα
«Σίγουρα Πατέρα! Σίγουρα!»
«Να ετοιμάσεις τα στεφάνια για αύριο»
«Ναι Πατέρα, μην ανησυχείς»
Φέτος είναι η 94η Πρωτομαγιά του.
Τα παλιά χρόνια φρόντιζε ο ίδιος τα Μαγιάτικα στεφάνια για το δικό του και το δικό μου σπίτι, που τα έφτιαχνε με τα χέρια του και με τριαντάφυλλα απαραιτήτως κλεμμένα, από ξένες αυλές.
«Το στεφάνι του Μάη θέλει τριαντάφυλλα» έλεγε πάντα «Αλλά όχι αγοραστά! Κλεμμένα!»
Είναι δύο τρία χρόνια τώρα που τα στεφάνια τα φτιάχνω εγώ.
Αν και δεν τολμώ –προς μεγάλη θλίψη του Πατέρα- να ακολουθήσω την παράδοση της οικογένειας να κλέβει τριαντάφυλλα από τους ξένους κήπους.
Και θα τον φωτογραφίσω αγκαλιά μ΄ αυτά, όπως κάθε χρόνο τα τελευταία 15-20 χρόνια, δίπλα στην ανθισμένη βεράντα του ή ίσως απλά καθισμένο στο μπροστινό μπαλκόνι, το καλοκαιρινό στέκι του, τώρα που δεν πολύ-περπατάει και κάθεται να χαζεύει τους ανθρώπους που περνάνε.
Θα τραγουδήσουμε μαζί …
«Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ
Να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή.
Δώρα μας έφερε πολλά, και πάμπολλα κρατεί
Και τα μοιράζει γελαστός σε όποιον του ζητεί»
… και θα γελάσουμε κι ο ένας με τον άλλο για το πόσο φάλτσοι είμαστε.
«Άντε Πατέρα! Και στα 107!
Καλή Πρωτομαγιά και καλό μήνα!»
Iδού και η Πρωτομαγιά 2008
Βλέπετε το ευτυχισμένο χαμόγελο;
Ειναι που θα φτάσει 107 χρονών!
Ηταν να μην το πάρει απόφαση...
Καλή Πρωτομαγιά
Καλή Πρωτομαγιά
Καλό μήνα σε όλους σας !!!
