Κυριακή, Νοεμβρίου 23, 2008
Η παρηγορητική κοκκαλόσουπα μιας κρύας μέρας χωρίς γάτα στο σπίτι
Η συνταγή του μήνα

Γεμίσαμε την αποθήκη με καυσόξυλα. Στρώσαμε το σπίτι με όσα χαλιά είχαμε. Βγάλαμε τις βελέτζες και τις φλοκάτες που είχα στο πατάρι από την εποχή της γιαγιάς μου. Ξετρυπώσαμε γαλότσες, χοντρά μπουφάν, γάντια, σκούφους και κάτι πλεκτές κάλτσες για το σπίτι, επίσης από τον καιρό της γιαγιάς μου.
Τέλος πάντων, εξοπλιστήκαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε για το κρύο που ετοιμαζόταν να ενσκήψει μέσα στο Σαββατοκύριακο.
Τι να κάνουμε οι άνθρωποι;
Από την προηγούμενη Δευτέρα μας είχαν βάλει στην πρίζα για την τρομερή κακοκαιρία που έρχεται και όσο νάναι μπήκαμε στο τριπ να ετοιμαστούμε για το κρύο.
Πόσο μάλλον που τώρα δεν έχουμε και γάτα στο σπίτι...
Όσο να ‘ναι ένα σπίτι χωρίς γάτα είναι ένα κρύο σπίτι. Και όχι μόνο. Να τι είχε γράψει ο κ. Δήμου για το θέμα.
«Είπα νήμα και θυμήθηκα πάλι την γάτα μου.
Οσο ήταν εδώ ένωνε με ένα αόρατο νήμα τα δωμάτια μεταξύ τους και έδινε υπόσταση σ’ αυτό το παγωμένο σπίτι. Αφ’ ‘οτου έφυγε τα δωμάτια έχουν αποσυγκολληθεί. Τα χωρίζουν χαράδρες. Χρειάζομαι ένα αργό γούνινο βήμα να ράψει πάλι το ξηλωμένο σπίτι μου


Αλλά έφυγα από το θέμα...
Λοιπόν, με το σπίτι εξοπλισμένο για την κακοκαιρία, τα προσωπικά αντικείμενα της γάτας μαζεμένα, και τους τηλεοπτικούς μετεωρολόγους να ορκίζονται εν χορώ ότι το κρύο φτάνει, είπα να φτιάξω ένα φαγητό ταιριαστό για την Κυριακή.
Και τι πιο ταιριαστό για ένα Κυριακάτικο μεσημέρι με κρύο και χωρίς την γάτα στο σπίτι από μια σουπίτσα ζεστή και παρηγορητική.
Λοιπόν να τι χρειαζόμαστε για :

Κοκκαλόσουπα

Ενα κομμάτι μοσχαρίσιο κρέας με κόκκαλο
Υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται σιδηρόδρομος από τα πλευρά με αρκετό κόκκαλο, που είναι κατά την γνώμη μου το καλύτερο για σούπα. Ομως οποιοδήποτε μοσχαρίσιο κάνει αρκεί να έχει και λίγο κόκκαλο. Διαφορετικά τι κοκκαλόσουπα θα ήταν αυτή!
Να προσθέσω κάτι που δεν θα πρόσθετα λίγα χρόνια πριν, όταν οι εξετάσεις αίματος μας δεν έκαναν τον γιατρό να κατσουφιάσει.
Πρέπει να αφαιρέστε το λίπος από κρέας σας, τουλάχιστον αυτό που φαίνεται εξωτερικά.
Ενα λίτρο νερό με το ανάλογο αλάτι
Δεν βάζω περισσότερο γιατί μαγειρεύω σε χύτρα ταχύτητας, αλλά όταν βράσει το κρέας προσθέτω όσο χρειάζεται.
Πόσο;
Υποθέτω ότι έχετε στο μυαλό σας μια υδαρή σουπίτσα που μέσα της κολυμπάνε κομματάκια λαχανικά και ρύζι ή ζυμαρικά. Ε λοιπόν, όχι στην δική μου παρηγορητική κοκκαλόσουπα.
Εμείς χρειαζόμαστε
1 φλιτζάνι ρύζι κατά προτίμηση σουπέ ή γλασέ κατά πως το λέγαμε παλιά
Για την ποσότητα ρυζιού αυτή, θα χρειαστείτε 6 φλιτζάνια νερό.
Το ρύζι αυτό λειώνει και χυλώνει αρκετά και κάνει την σούπα παχύρρευστη σαν αραιό ρυζόγαλο.
Τι;
Μου στραβώνετε την μυτούλα σας;
Δοκιμάστε και θα δείτε. Αυτή η σούπα, που δεν έχει παρα μόνο το κρέας, ρύζι και νερό είναι το φάρμακο για τις κρύες μέρες χωρίς γάτα στο σπίτι.
Οταν βράσει το ρύζι ανακατέψτε με την κουτάλα για να λιώσει λίγο ακόμα.
Επίσης ξεκοκκαλίστε το κρέας και ρίξτε ένα κομματάκι λιωμένο με το πιρούνι μέσα στη σούπα.
Μην ξεχάσετε να ρίξετε στην γάτα μερικά από τα μικρά κομματάκια που θα μείνουν από το κρέας. Αν λέω, αν, έχει γυρίσει η γάτα...
Μετά θα την αυγοκόψετε.
Ενα αυγό και ο χυμός ενός λεμονιού φτάνει, μαζί και λίγο αλάτι και πιπέρι κατά τα γούστα του καθενός.
Το αυγολέμονο δεν θέλει και καμιά δύσκολη προετοιμασία. Ξεχάστε τις μαμάδες που χτυπούσαν το ασπράδι ξεχωριστά και μετά τον κρόκο και μετά έριχναν ζουμί με την κουτάλα και την ίδια στιγμή το έφτυναν να μην το ματιάσουν και κόψει και έκαναν και εκείνο τον ήχο με τα χείλη, τσκ τσκ, όπως κάνουν στα μωρά.
Ακούστε με! Μπορεί μαμά να μην έγινα, αλλά μαγειρεύω χρόνια πολλά και έχω φτιάξει πολλές τέτοιες σούπες στην ζωή μου.
Να τι θα κάνετε: Χτυπήστε ολόκληρο το αυγό μαζί και το λεμόνι να ενοποιηθούν καλά.
Αφήστε την σούπα να κρυώσει, είναι σχετικά εύκολο με το κρύο –ειδικά άμα το σπίτι δεν έχει γάτα-. Δέκα λεπτά φτάνουν, αν απομακρύνετε την κατσαρόλα από την φωτιά. Μετά ρίξτε το αυγολέμονο στην σούπα και ανακατέψτε δυνατά και γρήγορα. «Κόβει το αυγολέμονο» λέμε όταν το το αυγό ψήνεται μέσα στη σούπα που βράζει και μερικά κομματάκια άσπρο πηγμένο ασπράδι επιπλέουν στην επιφάνεια.
Αλλά μην μου χολοσκάτε!
Η σούπα έχει ήδη κρυώσει λίγο και αν το αυγουλάκι και το λεμόνι ήταν από το ψυγείο, δεν θα πάθουν τίποτα.
Αλλωστε με την ποσότητα του ρυζιού που έχουμε βάλει, η σούπα είναι ήδη πολύ πυκνή και καθώς ομογενοποιείται με το αυγολέμονο, δεν θα φανεί τίποτα.

Ετσι λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τσουκάλι σούπα, με τις μυρωδιές του λεμονιού και του κρέατος να υπερισχύουν και τους σιελογόνους αδένες να προετοιμάζουν το στομάχι για χειμωνιάτικη ευωχία. Μην ξεχάσετε να ρίξετε λίγο πιπέρι στο πιάτο. Αν είναι ένα φαγητό που όχι απλά ζητάει αλλά απαιτεί πιπέρι, αυτό είναι αυτή η σούπα.
Φάτε την ζεστή αλλά μην φοβηθείτε να την ζεστάνετε το βράδυ, για ένα συμπληρωματικό πιάτο. Είπαμε! Είναι τόσο πυκνή που το αυγολέμονο δεν θα κόψει.
Ετσι λοιπόν και σήμερα Κυριακή εν αναμονή του κρύου που μας υποσχέθηκαν οι μετεωρολόγοι κι της γάτας που θα γύριζε στο σπίτι, φάγαμε την κοκκαλόσουπα μαζί και το κρεατάκι της . Καλή ήτανε. Παρηγορητική. Μαμαδίστικη.

Βράδιασε.
Το πολυαναμενόμενο κρύο δεν ενέσκηψε παρ όλες τις ανακοινώσεις των μετεωρολόγων. Τουλάχιστον όχι το κρύο που μας υποσχέθηκαν.
Δυστυχώς ούτε η γάτα επέστρεψε. Το σπίτι παρέμεινε σχετικά ζεστό, αλλά τα δωμάτια εξακολούθησαν να τα χωρίζουν χαράδρες...
Ολα στραβά ήρθαν αυτή την Κυριακή!


Ευτυχώς είχαμε την κοκκαλόσουπα για παρηγοριά...

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 10:38 μ.μ. | Permalink | 12 comments
Τετάρτη, Νοεμβρίου 19, 2008
Περιμένοντας την Νερίνα t.c.




Σε περιμένω μικρό μου!

Και θα σε περιμένω όσο κι αν χρειαστεί...

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 10:32 π.μ. | Permalink | 10 comments
Τρίτη, Νοεμβρίου 11, 2008
odd couples # 7
Chrysemys picta και Coluber (Dolichophis) caspius



Αχ, Θεέ μου πόσο τον αγαπάω!
Είναι τόσο συγκροτημένος, σταθερός χαρακτήρας, αλλά και τακτοποιημένος με δικό του σπίτι, ένας τέλειος, αυτάρκης άντρας!
Πόσο μ' αρέσει να κουλουριάζομαι γύρω του, να σείω το κορμί του για χάρη του, να του σφυρίζω τους σκοπούς της αγάπης και να του χορεύω ερωτικούς χορούς!
Και είναι και τόσο παγωμένος ο καλός μου όπως και 'γω. Σαν τα κρύα νερά που κατεβαίνουν από τα λιωμένα χιόνια στα βουνά, αχ! Τι υπέροχα παγωμένος που είναι...
Να! έτσι όπως κάθεται και λιάζεται, είμαι ευτυχισμένη και μόνο που μ' αφήνει και κάθομαι και εγώ δίπλα του.
Αχ αγάπη μου!


Παναγιά μου!
Αν αυτό το βρωμοφίδι δεν φύγει γρήγορα από δίπλα μου, νομίζω ότι θα τα κάνω απάνω μου! Κοίτα πως κουνιέται και λυγιέται, σίγουρα θα ψάχνει να βρει τον καλύτερο τρόπο να με βουτήξει!
Και αυτό το ανατριχιαστικό σφίριγμα! Τι αντιπαθητικά πλάσματα που είναι αυτά τα φίδια! Λένε ότι τα αρσενικά φίδια -μάλλον αρσενικό είναι, ποιός να ξέρει μ'αυτά τα πλάσματα, όλα ίδια μου φαίνονται!- είναι τόσο δυνατά που σε κάνουν μια χαψιά με την μία. Και βέβαια τρώνε και τα αυγά μου και έχουν και δηλητήριο, άραγε αυτό να έχει δηλητήριο είναι από αυτά που σε σφίγγουν, σε σφίγγουν μέχρι να πεθάνεις.
Μα τι θέλει και κόλλησε δίπλα μου!
Ουστ βρωμόφιδο!
Ουστ!





the misunderstanding!

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 11:50 π.μ. | Permalink | 16 comments
Δευτέρα, Νοεμβρίου 03, 2008
Οροπέδιο
Οχι πολλές οι λέξεις και λίγες οι φωτοσοπιές σήμερα
Μερικές φορές, η οικονομία επιβάλεται από τις συνθήκες...
Γι αυτό και χωρίς σχόλια.

Είναι από αυτά τα πλατιά και επίπεδα οροπέδια. Περπατάς πάνω τους και δεν υπάρχουν ανεβοκατεβάσματα, το βάδισμα μοιάζει εύκολο και στρωτό, δεν λαχανιάζεις ανεβαίνοντας, ούτε φοβάσαι μην χάσεις την ισορροπία σου κατεβαίνοντας. Μόνο περπατάς ίσια, πάντα μπροστά, καμιά φορά και λίγο λοξά αλλά τόσο λίγο που δεν το καταλαβαίνεις καλά καλά και μετά κάνεις ελάχιστες διορθωτικές κινήσεις και ξαναγυρνάς στην ίσια γραμμή σου.

Σκέφτομαι αν είναι καλό αυτό.
Θυμάμαι πριν λίγο καιρό που έτρεχα ξυπόλυτη μέσα στον αγριότοπο εκείνο, δάσος με βάτα και ξερόκλαδα πεταμένα και ξαφνικές κοφτές ρεματιές που κατηφόριζαν και ανηφόριζαν απότομα και ξέφωτα με ήλιο δυνατό σαν Θείος προβολέας να θαμπώνει τα μάτια και μετά τενάγη και κινούμενες άμμοι και λασπερά έλη μέχρι να φτάσω στους απότομους γκρεμούς, αυτούς τους κοφτούς ψηλούς γκρεμούς που καταλήγουν στη θάλασσα.

Επίσης θυμάμαι ότι όλοι έλεγαν ότι υπάρχουν δύο λύσεις.
Η πρώτη είναι να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα αυτά είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου, και βουτώντας στα δροσερά νερά των προσωπικών σου εφεδρειών –ακόμα κι αν αυτό πρέπει να γίνει από το ύψος των κοφτών γκρεμών- βαπτίζεσαι στην προσωπική σου κολυμπήθρα του Σιλωάμ και αναγεννιέσαι με φρέσκια την ικανοποίηση από την θριαμβευτική σου νίκη.

Η δεύτερη, αν η πρώτη αποτύχει, αν οι εφεδρείες δεν υπάρχουν, αν οι γκρεμοί είναι πολύ φοβιστικοί ή αν τέλος πάντων έχεις κολλήσει στην άκρη τους και δεν μπορείς να πας ούτε ένα εκατοστό μπροστά ή πίσω, τότε λοιπόν, παίρνεις βοήθεια απ έξω βολικά και εύκολα, 100mg το πρωί άλλα τόσα το βράδυ και μετά παραλλαγές 100+50mg ή 50+100mg ή 50+50mg ή λιγότερο σιγά-σιγά, έτσι λέει η μέθοδος και οι γιατροί σου γράφουν προσεκτικά τις οδηγίες και μιλάνε και με τους οικείους σου, μην γίνει κανένα κακό, είναι και η αυτοκαταστροφική τάση που ακολουθεί και η φάση της αδιαφορίας και της παραίσθησης και της παραίτησης και η φάση που δεν ξέρεις που θέλεις να πας και γιατί.

Έτσι γίνεται, και αφήνεις το μυαλό σου στο έλεος χημικών ουσιών που γνωρίζουν,λέει, τον βασικό αλγόριθμο της λειτουργίας του, και ξέρουν, λέει, που να σπρώξουν και που να κρατήσουν, που να ανοίξουν τις πύλες και πόσο συχνά να τις κλείσουν, τα ξέρουν όλα, είναι θέμα χρόνου να ρυθμίσουν το μυαλό σου και να βγεις στον κόσμο φρέσκος και δυνατός και πάλι, με μια επίφαση νίκης που τάχα είναι δική σου.

Να λοιπόν, αυτό ακριβώς έγινε.
Οι αυτοκαταστροφικές τάσεις έσβησαν, οι παραισθήσεις χάθηκαν, η παραίτηση μετριάστηκε, ακόμα και η αδιαφορία –ωστόσο, λιγότερο από όλες τις άλλες και τελευταία αυτή- μοιάζει να οπισθοχωρεί.
Α! χαράς ευαγγέλια.
Τι κάνεις τότε;
Μα, γράφεις ξανά χιουμοριστικά κείμενα, παίζεις με τους φίλους σου, ανακατεύεσαι με καινούρια πράγματα, ως και το δέρμα σου στιγματίζεις ανεξίτηλα σαν υπόσχεση ότι η ζωή αρχίζει ξανά και τούτη η μέρα είναι η πρώτη της υπόλοιπης ζωής σου.

Χμ… καλά…
Μόνο που, λίγο να σταματήσεις να γελάς με τα αστεία,
λίγο να αποστασιοποιηθείς από τα γλέντια των φίλων σου, μια μέρα να μην κοιτάξεις στην καθρέφτη τις δερματοστιξίες στο κορμί σου, αναγκαστικά θα κοιτάξεις λίγο μακρύτερα, την γενική εικόνα, οι αγριότοποι μπορεί να μην υπάρχουν πια, τα έλη και οι κινούμενες άμμοι να ξεράθηκαν, ο ήλιος να είναι πιο ευγενικός αλλά…
Αλλά… να… όπου και να κοιτάξεις, είναι μια επίπεδη επιφάνεια, ένα οροπέδιο χωρίς κανένα εμπόδιο και το ξέρεις ότι προς όποια κατεύθυνση και να πας -άνετα, δεν λέω- θα καταλήξεις πάλι στους κοφτούς θεόρατους γκρεμούς και τίποτα άλλο δεν θα μπορείς να κάνεις από το να βουτήξεις προς τα κάτω.

Κοίτα να δεις!
Έφτασες εκεί ακριβώς από όπου ξεκίνησες.
Μόνο που τώρα που γνωρίζεις ότι δεν υπάρχουν εφεδρείες να βουτήξεις μέσα, στέκεσαι πάλι στην άκρη και δεν μπορείς να μετακινηθείς ούτε εκατοστό μπροστά η πίσω.

Ίσως προς τα πάνω μόνο…
Ουφ!
Γαμημένη φύση!
Πώς να πετάξω με δύο χέρια;
Ή μήπως μπορώ…;



Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 4:38 μ.μ. | Permalink | 2 comments
usefull  View My Public Stats on MyBlogLog.com