Είχα και καιρό να γράψω για το μπλόγκ και είμαι κάπως αποσυντονισμένη...
Παρ όλα αυτά στο τέλος υπάρχει πραγματικά μια συνταγή!
Αλήθεια σας λέω!
Θα πάρω έξι κρεμμύδια και θα τα καθαρίσω. Μετα θα τα κόψω σε λεπτές φέτες. Πολύ λεπτές για να μαγειρευτούν καλά. Θα τα βάλω στο τηγάνι το μεγάλο όχι... στην πλατιά κατσαρόλα καλύτερα, να έχουν χώρο και θα τα αφήσω να βράσουν με λίγο νερό για να φύγει η αψάδα τους...
Έξι κρεμμύδια. Από εκείνα τα μεγάλα... να τα κόψω και να τα βράσω λίγο... η πλατιά κατσαρόλα είναι καλή, θα μπουν και τα άλλα υλικά...
Ίσως και περισσότερα κρεμμύδια, αν είναι πιο μικρά, δεν θυμάμαι τι έχω στο καλάθι στο σπίτι... Να τα κόψω στο μίξερ? Μα όχι! Θα διαλυθούν, θέλουμε να φαίνονται στην γέμιση όταν δαγκώνεις την πιτα...
Έξι ωραία κρεμμύδια και να τα καθαρίσω...
Όσοι έχουν περάσει άυπνες νύχτες γνωρίζουν ίσως το τρικ να στέλνεις το μυαλό σου σε ωραίες ευτυχισμένες στιγμές για να πείσεις το κορμί να χαλαρώσει ώστε να έρθει ο πολυπόθητος ύπνος.
Για μένα τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν. Η μάλλον όλες όσες υπάρχουν –δεν έχω περάσει και καμιά μίζερη ζωή!- δεν με βοηθούν ποτέ όταν τις αναπολώ.
Αντίθετα, το να μαγειρεύω είναι μια διαδικασία άπειρα ψυχοθεραπευτική, χωρίς υποχρεωτικά να λαχταρώ να φάω αυτό που μαγειρεύω κιόλας!
Έτσι λοιπόν, φτιάχνω συνταγές μαγειρικής με το μυαλό μου τις ώρες της αϋπνίας.
Από τις μέρες που έμενα στο νοσοκομείο ακόμα, 20 μέρες δύσκολες, τρομαζα στην ιδέα της νύχτας.
Όταν τα ερεθίσματα μειώνονται και σου στερούν τους απαραίτητους αντιπερισπασμούς από τους πόνους, όταν τα ηρεμιστικά και τα υπνωτικά αρνούνται να χαρίσουν περισσότερο από 2-3 ώρες ύπνου, τότε αναζητάς κάθε μέθοδο για να περάσει ο χρόνος μέχρι το επόμενο πρωί που η πρωινή καθαρίστρια θα έρθει να μαζέψει τα σκουπίδια και να σφουγγαρίσει τον θάλαμο, οπότε θα έχεις κάτι διαφορετικό να παρατηρήσεις.
Δεν μπήκα στο νοσοκομείο εξ αιτίας ασθένειας που απειλούσε την ζωή μου.
Μπήκα για να μου αντικαταστήσουν μια άρθρωση του ισχίου που είχε καταστραφεί με μια ολοκαίνουρια γυαλιστερή, φτιαγμένη από κράμα τιτάνιου και μερικά πολυμερή με περίεργα ονόματα.
Πρόβλεψη αποκατάστασης της κίνησης: πολύ καλή.
Περιχειρουργικη ταλαιπωρία και πόνοι: λιγότερα από όσο φαντάζεται κανείς
Μετεγχειριτικη ταλαιπωρία: πολύ πολύ περισσότερη από όσο διαβάζει κανείς στο Ίντερνετ, του λένε οι γιατροί αλλά και οι ίδιοι οι ασθενείς που έχουν περάσει από αυτή την επέμβαση.
Φαίνεται... οι άνθρωποι τείνουν να διαγράφουν από το μυαλό τους τους πόνους και την κακουχία όταν γίνονται καλύτερα, ειδικά οι πιο μεγάλοι σε ηλικία που έτσι κι αλλιώς έχουν περιορισμένες ανάγκες και προσδοκίες σε σχέση με τους νεώτερους.
Στην περίπτωση μου χρειάζεται να τα περάσω αυτά στην αυγή της δεκαετίας των 50 μου και οι προσδοκίες είναι υψηλότερες γι αυτό και δυσκολότερα εκλπηρουμενες.
Τέλος πάντων...
Θα πάρω λοιπόν 6 μεγάλα κρεμμύδια... ή μήπως είναι πολλά? Μπα! Τα κρεμμύδια συρρικνώνονται στο μαγείρεμα και αν μαλακώσουν καλά, θα είναι γλυκά και τρυφερά.
Αλάτι πιπέρι λάδι και τα αφήνω να βράσουν καλά και να καραμελώσουν όταν πιουν το νερό τους. Μήπως να έβαζα και μια πρέζα ζάχαρη? Καφετιά ζάχαρη... Που να την βρω τώρα αυτή... άσε! Θα βάλω λίγη άσπρη, μισή κουταλιά ίσως και βλέπουμε...
Έξι κρεμμύδια, τα καθαρίζω...
Στις ώρες της αϋπνίας το μυαλό θολώνει και παλινωδεί.. Οι πόνοι είναι έντονοι και επίμονοι, η κατάκλιση ξεσκίζει την πλάτη, τον αυχένα, την μέση και τον κόκκυγα. Δεν επιτρέπεται να γυρίσω ούτε καν στο πλευρό και κάθε 5 λεπτά πρέπει να κάνω μερικές μικρές σκωληκοειδείς κινήσεις πάνω στο κρεβάτι για να νιώσω λίγη, ελάχιστη, ανακούφιση.
Οι μέρες περνάνε, αλλά η συνταγή δεν προχωράει. Ίσα-ίσα που κατορθώνω να καραμελώσω αυτά τα έξι κρεμμύδια και αυτά δεν έχουν οριστικά μαγειρευτεί για να δω το τελικό αποτέλεσμα.
Θα χρειαστώ κιμά. Όχι πολύ, ίσως μισό κιλό, οι πίτες πρέπει να έχουν λίγη γέμιση μέσα. Άλλωστε είναι γνωστό ότι είναι κατασκευάσματα μιας «φτωχης κουζίνας» που ένα ζυμαρακι από μια χούφτα αλεύρι και νερό έφτιαχνε μια αγκαλιά για ότι υλικά είχε το σπίτι, ένα αυγό, λίγο τυρί, λίγο γάλα και χορταρικά, για να ψηθεί και να χορτάσει πολυμελείς οικογένειες. Καλά. Δυο άτομα είμαστε, έξι κρεμμύδια και μισό κιλό κιμάς φτάνουν για ένα ταψάκι μικρο. Φτάνουν και περισσεύουν!
Έξι κρεμμύδια λοιπόν και ... Αν έρχονταν ο Αντυ με την γυναίκα του και τα παιδιά του για τα Χριστούγεννα στο σπίτι... πόσα λεφτά θα θέλαμε για το τραπέζι... Ένα κοκοράκι γεμιστό στο φούρνο... πατάτες μπόλικες και μια σαλάτα. ΚΑΙ την κρεατόπιτα βέβαια...
Ο Μαμαλάκης είχε πει σε μια εκπομπή ότι σε κάποια μέρη της Ελλάδας φτιάχνουν κρεατόπιτα με φλουρί μέσα και την κόβουν την Πρωτοχρονιά σαν βασιλόπιτα. Μπα... δεν το έχουμε συνηθίσει και θα τους παρεξενέψει...
Γμ/το! Το μυαλό μου δεν θέλει να συγκεντρωθεί στην κατασκευή της πίτας. Συνήθως σταματάει και λοξοδρομεί εκεί μετά το καραμέλωμα των κρεμμυδιών και υστέρα ξεστρατίζει σε άλλες συνταγές ή σε σπιτικά γιορταστικά τραπεζώματα που είχαν γίνει στο μακρινό παρελθόν ή που ευελπιστεί να γίνουν στο μέλλον.
Οι μέρες περνάνε και η περιγραφή της συνταγής δεν προχωράει.
Γυρίζω επιτέλους από το νοσοκομείο στο σπίτι μου, στο ανατομικό μου στρώμα στο κρεβάτι, στην γάτα μου, στις οικείες οικιακές μυρωδιές που μου έχουν λείψει (με αυτή την σειρά ακριβώς)
Οι νύχτες μου γίνονται λίγο πιο υποφερτές, (ίσως λόγω του ανατομικού στρώματος) και η συνταγή εκεί, αρωγός στην προσπάθεια να κοιμηθώ.
Για να δούμε... έχουν γίνει τα κρεμμύδια και έχουν καραμελώσει ωραία. Τα βάζω σε ένα μπολ και στο ίδιο σκεύος ρίχνω τον κιμά να τσιγαριστεί και να χωρίσει σε μικρά κομματάκια.
Με το πιρούνι τον ανακατεύω και ρίχνω νερό, συμπληρώνω αλάτι και πιπέρι και...
Α-μαν! Ξέχασα την κανέλα στα κρεμμύδια... Τους πάει τέλεια η κανέλα και δεν έβαλα
Λοιπόν, έχω κόψει τα κρεμμύδια και τα... ουφ! Πάλι τα ίδια θα σκεφτώ... Τέλος πάντων βάζω και κανέλα σκόνη λίγο πριν τα βγάλω από την φωτιά.
Μήπως να μαγείρευα και τον κιμά με τα κρεμμύδια μαζί χμμμ... Όταν τα κόψω σε φετάκια και τα τσιγαρίσω λίγο... μπααα όχι... άσε καλύτερα να τα φτιάξω ξεχωριστά!
Μπρος πίσω, μπρος πίσω, περνάει μια ώρα, μετά δυο, το μετανιώνω και τα βάζω πάλι μαζι και ξανά ξεχωριστά. Ο ύπνος άφαντος, το κορμί σφιγμένο, πιασμένο από την μια και μόνο στάση που μου επιτρέπεται τώρα, γυρισμένη στο ένα πλάι με το εγχειρισμένο πόδι από πάνω να ακουμπάει στο γερο με ένα μαξιλάρι ανάμεσα για να ανακουφίζεται.
Το πρωί που θα σηκωθώ για να κάτσω σε μια καρέκλα θα αισθάνομαι πάλι πιασμένη, κοκαλωμένη να πω καλύτερα... δεν υπάρχει τέλος στους πόνους, ο χρόνος περνάει απελπιστικά αργά και η νυχτερινή τηλεόραση δείχνει κάτι επαναλήψεις δεκαετιών, από τότε που τα πράγματα ήταν καλύτερα.
Αποφασίζω να περικόψω δραστικά την έκταση της συνταγής. Έχουν τελειώσει πια τα κρεμμύδια και ο κιμάς και τα έχω ενώσει για να ολοκληρωθεί η γέμιση της πίτας. Πάμε παρακάτω.
Είναι αλήθεια ότι 15 μέρες μετά την επιστροφή στο σπίτι –ενα μήνα συνολικά που την επεξεργάζομαι- η συνταγή δεν έχει φτάσει ούτε μέχρι την μέση της. Είμαι όμως σχετικά καλύτερα, αισθάνομαι τις δυνάμεις μου να επανέρχονται αλλά βέβαια ο ύπνος είναι το γνωστό θέμα που δεν λύνεται έτσι εύκολα.
Τι φύλλο να της βάλω? Να φτιάξω χειροποίητο ούτε λόγος. Έτοιμο λοιπόν. Φύλλο κουρού ή σφολιάτα? Κουρού. Είναι πιο τραγανό. Όχι! Σφολιάτα! Είναι πιο αφράτο. Και να το τρυπήσω πολλές φορές από πάνω για να μην φουσκώσει ανομοιόμορφα και χαλάσει την εμφάνιση.
Πρέπει να τα ανοίξω λιγάκι γιατί είναι πολύ χοντρά όταν τα αγοράζεις έτοιμα.
Αν βάλω κουρου και το ανοίξω πολύ λεπτό, μήπως είναι καλύτερα... Πρέπει να δοκιμάσω αν μπορώ να σταθώ όρθια αύριο έστω και για 10 λεπτά για να το καταφέρω.
Είπαμε λοιπόν, έχω την γέμιση έτοιμη, απλώνω το φύλλο στο πυρεξάκι το μικρο και...
Η γέμιση θα είναι μάλλον καλή, να την δοκιμάσω πρώτα αν είναι σωστή στο αλάτι. Δεν πρέπει να τρώμε πολύ αλάτι και μάλλον δεν θα βάλω και την ζάχαρη. Αυτή κι αν απαγορεύεται!
Δοκιμάζω τις δυνάμεις μου να δω αν θα τα καταφέρω να σταθώ όρθια με το ΠΙ και να ανοίξω λίγο το έτοιμο φύλλο. Χα! Λογαριάζω χωρίς τον ξενοδόχο. Ο γιατρός έχει πει ότι μπορώ να πατήσω κανονικά το εγχειρισμένο πόδι 6 βδομάδες μετά την επέμβαση και έχουν περάσει μόνο τέσσερις. Στα 2 λεπτά όρθια, σωριάζομαι στην καρέκλα (έχω μια καρέκλα γραφείου με ροδακια και μ αυτή κινούμαι πια μέσα στο σπίτι, σέρνοντας τη με το γερο πόδι από δωμάτιο σε δωμάτιο) Ουφ! Δεν θα τα καταφέρω...
Το βράδυ...
Παίρνω 6 μεγάλα κρεμμύδια και τα κόβω σε φετάκια...
Οχι! ΟΧΙ! ΟΧΙ! Όχι πάλι από την αρχή! Η συνταγή επιμένει να αρχίσει απο την αρχή πάλι, αποτέλεσμα της απογοήτευσης που δεν τα κατάφερα να σταθώ όρθια ακόμα.
Αλλά τι αρωγός θα ήταν αν δεν προσαρμοζόταν. Ελα μωρέ! Μέχρι τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά θα τα έχω καταφέρει! Θετική σκέψη χρειάζεται!
Στρώνω λοιπόν το πυρεξάκι με το ένα φύλλο, ναι! Σίγουρε σφολιάτα θα είναι! Ρίχνω την γέμιση και σκεπάζω με το άλλο φύλλο. Κόβω ότι περισσεύει γύρω γύρω, ρίχνω λιγο λάδι από πάνω και κάνω πολλές πολλές τρύπες για να μην φουσκώσει. Το βάζω στο φούρνο και το ψήνω στους 180 βαθμούς για... για... ε! τέλος πάντων... μέχρι να ροδίσει. Να ελέγξω αν έχει ψηθεί καλά και από κάτω.
Έτοιμη! Έτοιμη να την πάω στο τραπέζι!
Κοιμάμαι.
Αχ! Αχ! Και τώρα? Τι γίνεται τώρα?
Το επόμενο βράδυ τα πράγματα σκουραίνουν. Παλεύω μ αυτή την συνταγή τόσο καιρό τώρα και να που η συνταγή μου ολοκληρώθηκε και περιμένει να μαγειρευτεί και στην πραγματικότητα.
Τι να σκεφτώ τώρα μέχρι να έρθει ο πολυπόθητος ύπνος?
Οι πόνοι στο κορμί μου μπουκάρουν στο μυαλό μου ορμητικά. Η τομή της επέμβασης με τραβάει και μου φέρνει φαγούρα. Οι κουβέρτα μου είναι πολύ βαριά, πολύ ελαφριά, κάνει ζέστη, κάνει κρύο, τι ακούστηκε? Γυρίζω λιγάκι ανάσκελα και με πιάνει ο γνωστός πανικός. Ο πανικός όπως αυτός της κλειστοφοβίας, που αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να κινηθείς προς οποιαδήποτε μεριά, μόνο που σ αυτή την περίπτωση είναι ο πανικός απο το ότι δεν έχεις καμία απολυτως επιλογή, καμιά κίνηση, καμιά σκέψη για να ανακουφιστεί το μυαλό και το κορμί...
Η ώρα έχει παει 2 το πρωί και εγώ στο ημίφως που δημιουργούν τα λαμπάκια stand by της τηλεόρασης και του DVD player, κοιτάω την πόρτα της ντουλάπας 90 εκατοστά μακριά από το κρεβάτι.
Κάτι πρέπει να κάνω. Κάπου πρέπει να στείλω το μυαλό μου να απασχοληθεί.
Δεν φτιάξαμε και μελομακάρονα φέτος...
Χμ... δεν είναι δύσκολο!
Οχι! Οχι δεν είναι καθολου δύσκολο
Παίρνω ένα φλιτζάνι ζεσταμένο ηλιέλαιο και ζάχαρη και τα χτυπάω καλά στο χέρι ή στο μιξεράκι
Μήπως να βάλω ελαιόλαδο... Οχι! Οχι! Γίνονται πιο ελαφριά με ηλιέλαιο...
Ένα φλιτζάνι ηλιέλαιο και το ρίχνω στο μιξερακι
Όχι πρέπει να το ζεστάνω πρώτα. Το βάζω σε ένα μπολ και το περνάω από τα μικροκύματα ένα λεπτό... Η μήπως δυο λεπτά...
Όπως υποσχέθηκα στην αρχή, εδώ υπάρχει μια συνταγή για κρεατόπιτα.
Μισό κιλό κιμάς
6 κρεμμύδια
Λίγο ελαιόλαδο για το τσιγάρισμα
Αλάτι πιπέρι κανέλα σκόνη
Μισό πακέτο φύλλο σφολιάτα
Τσιγαρίζουμε κιμά, καραμελώνουμε κρεμμύδια, ενώνουμε και αλατο/πιπερο/κανελωνουμε. Στρώνουμε φύλλο πάνω κάτω και στη μέση η γέμιση, τρυπάμε το φύλλο πολλές φορές από πάνω, λαδωνουμε και ψήνουμε στο φούρνο στους 180 βαθμούς μέχρι να ψηθεί.
Αυτό είναι όλο.
Η συνταγή για μελομακάρονα ωστόσο είναι άλλη υπόθεση.
Έχουμε καιρό μπροστά μας και άλλωστε με περιμένει και δεύτερη επέμβαση για αρθροπλαστική και στο δεξι ισχίο.
Έχω να περάσω άυπνες νύχτες... ουουου! Άπειρες!
Άλλωστε δεν θα φτιάξω μελομακάρονα φέτος.
Ίσως εκεί κατά τις απόκριες που θα κλείσει και χρόνος από τον θάνατο του Πατέρα να το κάνω.
Ελπίζω να μπορώ μέχρι τότε...
Χρόνια Πολλά!
Καλή Χρονιά σε όλους.
Να διαφυλάσσετε την υγεία σας σαν κάτι πολύ πολύτιμο.
Πιστέψτε με!
Ξέρω τι σας λέω!
Ετικέτες recipies, tastes of life
