Παρασκευή, Ιανουαρίου 18, 2013
Τα γοβάκια


«Σου είπα να τα  πετάξεις αυτά τα  παπούτσια!
Δεν είναι σταθερά και θα χάσεις την ισορροπία σου!
Να πάρεις ένα ζευγάρι αθλητικά με ανατομικό πέλμα για να στηρίζεσαι καλά!»
«Ναι... αλλά...»
Ο Τάσος ο Μουρίκης, ο καλός μου ο Ορθοπεδικός Χειρουργός που μου αντικατέστησε και τις δυο αρθρώσεις των ισχίων μου που είχαν διαλυθεί, με κοιτάει αυστηρά για πολλοστή φορά και εγώ προσπαθώ επί ματαίω να του εξηγήσω...
Μετά κοιτάζω κι εγώ τα άσπρα ξοφτερνα γοβάκια μου, τα πόδια μου ασφυκτιούν εκεί μέσα, πρησμένα από την πολύμηνη ακινησία αλλά... εγώ δεν τα αποχωρίζομαι!
Είναι μπεζ δερμάτινα καλοκαιρινά γοβάκι διάτρητα και με ένα ελάχιστον μικρο τακούνι, μόλις 2-3 εκατοστών. Δεν φορούσα ποτέ ψηλά τακούνια.
Τα αγαπάω αυτά τα γοβάκια... Είναι ο τελευταίος κρίκος που με συνδέει πια με την γυναικεία φιλαρέσκεια, σε όλα τα άλλα θέματα έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια περίπου που, πια, δεν μου χρησίμευε σε τίποτα.
Είναι κάπως αστείο έτσι που περπατάω πάνω τους, ρίχνοντας το βάρος μου από το ένα πόδι στο άλλο εναλλάξ, με το βάδισμα του πιγκουίνου.

Η αν θέλετε με το βάδισμα των ηλικιωμένων με αρθρίτιδα.

Χμ... θυμάμαι πόσο πολύ αγαπούσα το περπάτημα όταν μπορούσα να περπατάω σαν άνθρωπος κάποτε. Με ταχύ σταθερό βήμα, το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, σχεδόν αισθανόμουν να πλέω στο χώρο, νικήτρια και τροπαιοφόρος. Και με μια τεράστια συλλογή από παπούτσια, χαμηλά συνήθως για την δουλειά και την βόλτα, πιστούς αρωγούς.
Ε... ναι λοιπόν! Μπορεί να μην είχα την συλλογή της Ιμελντα Μάρκος αλλά, ας είναι καλά οι Κινέζοι, δυο τρεις μεγάλες παπουτσοθηκες τις είχα γεμίσει.
Αλλά έχει περάσει καιρός από τότε. Για χρόνια χάθηκε η δυνατότητα να περπατάω, χάθηκε και η απόλαυση μιας ομαλής ρέουσας κίνησης στο χώρο και έμειναν μόνο οι πόνοι.
Τα γοβάκια παροπλίστηκαν, μαζί με τα αθλητικά, τις μπαλαρίνες και τα waking shoes που κοσμούσαν την συλλογή μου.
Όλα τα πέταξα, ένα ένα ζευγάρι, όταν εγκλωβίστηκα στο σπίτι για χρόνια, παρέα με ένα σωρό παντόφλες ξεχειλωμένες κι αυτες απο το στραβό μου βάδισμα.
Ωστόσο αυτό το ζευγάρι τα μπεζ καλοκαιρινά γοβάκια επέζησαν του ολοκαυτώματος και είχαν μείνει στην ντουλάπα σαν φάρμακο που ίσως είχε φτάσει η ημερομηνία λήξης του αλλά δεν το πετάς, από ευγνωμοσύνη για την ανακούφιση που σου πρόσφερε κάποια άλλη εποχή.
Οπως είπα, ήταν το τελευταίο πράγμα που με συνέδεε με την γυναικεία φιλαρέσκεια. Να περπατώ, έστω και με κόπο, εστω και με το βάδισμα του πιγκουίνου και αυτά να με μεταφέρουν, με τα τακουνάκια τους, τακ-τακ τακ-τακ, πάνω στα πλακάκια του σπιτιού και στις πλάκες των πεζοδρομίων.
Ο ξεχασμένος ήχος ενός γυναικείου κομψού βαδίσματος.

Ο καλός μου ο γιατρός όμως δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό.
Εκείνος βλέπει μια ασθενή που επιβάλλεται να έχει καλή στήριξη και καλή ισορροπία.
Τουλάχιστον μέχρι το  μυαλό και το κορμί να πειστούν ότι το τιτάνιο των δυο τεχνητών αρθρώσεων είναι καλά δεμένο στα κόκαλα μου και να αρχίσω να περπαταώ πάλι σαν άνθρωπος.
Αγόρασα λοιπόν ένα καινούριο ζευγάρι φλατ αθλητικά παπούτσια που ωστόσο να μοιάζουν όσο το δυνατόν λιγότερο με αθλητικά, τα φόρεσα και... όπως ήταν φυσικό αισθάνθηκα πιο άνετα και σταθερά μ αυτά –ο γιατρός μου είχε, όπως πάντα, δίκιο-
Στην τελευταία μου επίσκεψη στο νοσοκομείο τα φόρεσα και έφυγα από το σπίτι με τα μπεζ γοβάκια μου, εγκαταλελειμμένα πίσω... ένας ακόμα κρίκος, ο τελευταίος, έσπασε.
Είμαι πια μια ανάπηρη και με την βούλα.
Φυσικά δεν τα λέω αυτά στο γιατρό μου!
Απλά του δείχνω τα αθλητικά μου –με θιγμλενη αξιοπρέπεια αλλά και παραιτημένη-, «ειδες? συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» και εκείνος κουνάει το κεφάλι του ικανοποιημένος.

Όλοι μου λένε ότι σύντομα θα είμαι περδίκι και θα ξαναβρώ τα γοβάκια μου και θα περπατάω κανονικά και τους πιστεύω –αν και όχι με το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, αυτό απαγορεύεται-
Όλοι μου λένε ότι στην ηλικία μου δε επιτρέπεται να το βάζω κάτω και τους πιστεύω - αν και οι νέες βιονικές μου αρθρώσεις έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης-
Όλοι μου λένε ότι η κατάθλιψη θα τελειώσει κάποια στιγμή και θα ξαναβρώ τον εαυτό μου και τους πιστεύω –αν και... κατάθλιψη? Ποια κατάθλιψη? Χα! Είμαι δυνατή εγώ!-
...
...
...
...

Είχα να γράψω καιρό στο μπλογκ, το μυαλό μου είναι κάπως σκουριασμένο και αν και κάποια παλιά φίλη μου  είχε γράψει σε σχόλιο κάποτε, ότι... «γράφοντας έρχεται η όρεξη» εγώ τα νιώθω τα τριξίματα ξεκάθαρα.
Οοοοχι! Όχι στις καινούριες αρθρώσεις μου! Αλίμονο.
Αυτές θα σκουριάσουν πολύ αργότερα από όσο θα ζήσω εγώ, είμαι σίγουρη για αυτό.
Ομως θα προλαβω να τα ξαναφορέσω τα γοβάκια μου!
Το υποσχομαι!

Ετικέτες ,

 
posted by ralou at 11:00 μ.μ. | Permalink |


4 Comments:


Δημοσίευση σχολίου ~ back home
usefull View My Public Stats on MyBlogLog.com